29. | Puberteitpraatje

Ik heb er nog nooit van gehoord, maar in Year 6 is het HET onderwerp in Term 4: de kinderen worden voorgelicht over de pubertijd.

Volgens mij denken ze allemaal dat het over piemels en poesjes gaat en hoe je babies moet maken, want Luna heeft het er weken over en is stik nerveus. Ik weet inmiddels beter. Ik ben gisteren naar de voorlichtingsavond 'Positive Puberty Talk'  geweest en weet nu alles.

Er komt iemand op school de kinderen voorlichten. Een hele schooldag, een hele vrijdag, echt waar.

Als het (bijna) niet over piemels en poesjes gaat, waar gaat het dan wel over. Het gaat over de veranderingen vanaf een jaartje of 8 tot 16 bij jongens en meisjes. Dus haargroei onder de oksels, zweten, schaamhaar, borstjes, grotere piemel, menstruatie en pukkels krijgen.

Dan denk ik dat ze dat al in Year 5 hadden moeten doen, want bij Luna (en vele meisjes met haar en bij jongens weet ik niet) zijn die veranderingen al lang aan de gang. Ik heb haar vragen beantwoord en haar moeten geruststellen dat ze geen borstkanker heeft, maar dat haar borstjes aan het groeien zijn en dat dat hartstikke normaal is op haar leeftijd. En dat ze haar schaamhaartjes gewoon kan laten groeien en er niet uit hoeft te trekken met een pincet.

Halverwege de dag worden de jongens en meisjes gescheiden en gaat het natuurlijk wel over piemels en poesjes. Meisjes horen wat menstruatie is en wat ze kunnen gebruiken om het zo dragelijk mogelijk te maken. En ze krijgen een monsterpakketje mee naar huis.

Heel grappig was dat Lucie, de voorlichtster, vertelt dat een vrouw vanaf de geboorte 400.000 eitjes in haar lichaam heeft. Logische vraag die dan in de klas wordt gesteld (kinderen zijn zo heerlijk eerlijk) "Ben ik dan 400.000 keer ongesteld. En houd het een keer op?"

Kortom er zal een hoop gegiecheld worden, stiekum worden gekeken naar de jongens en naar de meisjes, blosjes op de wangen. Hopelijk komen ze allemaal thuis en denken nog dat babies door de ooievaar worden gebracht. Of ben ik nu naïef?

De dag wordt dus gepresenteerd door Lucie. Lucie is Engelse moeder van 2 kinderen en heeft de typische Engelse humour. Ze praat heel, heel snel en is super grappig. Ik denk dat Year 6 een top dag zal hebben. En Luna en ik gaan dat monsterpakketje eens bestuderen.

28. | Fiesten of niet fietsen

Vorige week is het 'Dutch Film Festival begonnen. Het wordt voor de 2e keer gehouden in Auckland en daar wil ik bij zijn. Ik hou van films, ik hou van festivals en ik hou van gratis. Want dat is het. De NL ambassade sponsort de avond. De bitterballen komen voorbij en aan de bar wordt jenever gedronken.

De openingsfilm is 'Why we cycle' en 'we' zijn WIJ, de Nederlanders.

Na het zien van de film, besef je pas hoe normaal het is om op te groeien in een fietsland en al heel snel op jonge leeftijd alles op de fiets doet. Alles. Er zijn meer fietsen (22 miljoen) dan inwoners (17 miljoen) en NL heeft er 40 jaar over gedaan om de fiets infrastructuur te krijgen zoals het er nu ligt. Ik wens NZ succes, want zoiets willen zij ook.

Ik denk terug aan mijn jeugd. Ik ging alleen op de fiets naar de lagere school. Twee keer in de week alleen op de fiets naar turnen. Alleen naar de stad, alleen naar vriendinnetjes. Ik werd niet gebracht en voor de deur van school of sportveld afgezet. Mijn ouders waren niet gek. Het was 'wees voorzichtig en tot straks'. En ook nog eens zonder telefoon.

Je wereld werd groter en die ontdekte je zelf. Tuurlijk moest je goed opletten, je hand uitsteken en wachten voor rood. Maar he, je was vrij en je kon overal heen. En… fietsen was gezond. Weer of geen weer, regenpak aan of muts op en hupsakee, fietsen jij.

Luna heeft natuurlijk leren fietsen. We fietsten samen naar school, naar de hockey en naar de stad. Maar ze heeft nooit echt alleen dingen op de fiets gedaan zoals ik dat vroeger deed. Als we in NL waren gebleven, had ze dat nu wel gedaan. Geen denken aan dat ik haar dan naar school had moeten brengen. En naar de hockey zou ze waarschijnlijk zelf met vriendinnetjes gaan. Vind ik echt wel een puntje als ik erover nadenk.

Waarom wordt er dan zo weinig in NZ gefietst? Waarom fiets ik niet als doorgewinterde kaaskop?

1. Ik heb geen fiets, maar dat is een slap excuus. We hebben van alles mee geëmigreerd, maar niet onze fietsen.
2. Het is gevaarlijk. Zelfs met een helm op (verplicht) en een fluor jasje aan, ben je niet veilig. Kiwi's zijn niet gewend aan fietsers op de weg. En ik vind ze (mijn mening) hele slechte chauffeurs en snap heel goed dat je niet durft te fietsen.
3. Er zijn amper fietspaden en je maakt gebruik van dezelfde weg als de automobilisten. Dat betekent dat veel fietsers de stoep pakken en dat maakt het weer gevaarlijk voor de voetgangers.
4. De heuvels. Dat spreekt voor zich.

Het sociale aspect van fietsen komt ook aan bod. Moeder met 3 kinderen op de fiets, gezellig. De jeugd met z'n drieën naast elkaar kletsend naar school. NL kinderen zijn zo gelukkig, omdat ze fietsen. Iedereen fiets langs elkaar heen zonder brokken te maken. Een blik van verstandhouding, een knikje hier, een glimlach daar, even vaart minderen of aanzetten. Fietsen zit in ons bloed doet de film ons geloven. In de film wordt er met geen woord gerept dat NL een plat land is en dat we waarschijnlijk daarom zo graag fietsen.

Het was een gezellige avond met veel 'Dutchies' en het was even terug in de tijd.

Ik neem de boot terug naar het centrum van Auckland en moet dan nog 2 haltes met de trein. De laatste trein van half 11 rijdt net weg. Waar is mijn fiets?

27. | Jury Service (deel 2)

Maandag 9 juli was het zover. Ik mag Jury Service (JS) gaan doen. Nee, niet mag, ik moet. In april was ik er onderuit gekomen, deze keer niet.

Ik had een brief van het Ministerie van Justitie gekregen met het verzoek een week beschikbaar te zijn. Een week lang iedere dag om 8.45 melden bij 'the Auckland-District-Court'.

Hoe gaat zo'n ochtend in zijn werk. Je gaat door de beveiliging (neem geen scherpe voorwerpen mee) en vervolgens meld je je bij de balie van de Jury Assembly Area (JAA). Ik geef ze mijn naam, Helga Burns en sta niet op de lijst. Ik probeer Hendrina den Daas en dat lukt wel. Ik zoek een stoel en drink mijn koffie op.

Om 9 uur legt een dame uit wat er gaat gebeuren en verteld dat we zeker tot half 12 moet blijven. Als je slecht Engels spreekt, kan je dit melden bij de balie. Ik twijfel, maar blijf zitten. Je krijgt een kleine dagvergoeding en reiskosten worden betaald. Voor veel mensen is JS een verlies van inkomsten en proberen er daarom onderuit te komen. Mijn baas legt het verschil bij, maar dat is niet verplicht.

Eerst wordt er een video vertoond over het NZ rechtssysteem en dat je als inwoner van NZ verplicht bent 'Jury Service' te doen en de gemeenschap te dienen. Zelfs als je niet wordt gekozen en iedere dag uren zit te wachten voor Jan Doedel. Verschillende mensen komen aan het woord. Iedereen vind het een eer, iedereen voelt zich trots en er zegt natuurlijk niemand dat een zonde van je tijd is.

Daarna volgt een video over wat er gebeurd in de rechtbank als je bent gekozen. Wie is wie (verdachte, rechter, aanklager, verdediging, jury). Op dat moment kan je nog steeds weggestuurd worden als de aanklager of verdediging je niet in de jury wil hebben. Trek het je niet persoonlijk aan als dit gebeurd. Als je in de jurybank beland, moet je een eed afleggen. Op de bijbel als je dat wilt. Je mag op geen enkele manier over de zaak informatie opzoeken. Blijf zo onpartijdig mogelijk. En praat niet over zaak tot er een uitspraak is. Ook niet thuis.

Er staat een zaak op de rol van een week en daar worden 60 mensen willekeurig voor gekozen. Een soort van tombola. Een voor een worden er namen afgeroepen. En willekeurig is het. Jong, oud, dik of dun, blond, donker, Chinees, Kiwi, Indisch, Maori..... 60 mensen zijn de Sjaak. Mijn naam wordt niet genoemd.

We blijven met een klein groepje achter en moeten wachten, want er is nog een zaak. En het kan zijn dat uit de 60 gekozen mensen er nog extra mensen worden opgeroepen.

Ik haal nog een koffie, probeer wat te lezen, schoon mijn telefoon op, kijk TV en wacht. En wacht. Rond half 12 krijgen we te horen dat de zaak is uitgesteld en we de volgende dag om 10 uur weer worden verwacht. We worden vrijgelaten en mogen naar huis.

Dag 2 gaat sneller. Bij binnenkomst moet je je naamkaartje in een bakje doen en even later worden er weer mensen opgeroepen voor een rechtszaak van 1 dag. Mijn naam wordt niet genoemd. Volgende dag om 10 uur weer melden.

Dag 3. Daar zitten we weer en luisteren naar de namen die worden afgeroepen. 65 Mensen voor een rechtszaak van 8 dagen, 12 eindigen in de jury. Ik zit erbij, yeah, eindelijk! Ik wil ook wel eens zien wat er na de JAA gebeurd.
Eenmaal boven wordt er uitgelegd hoe de jury wordt gekozen en er wordt verteld wat de verdachte heeft uitgespookt. Dat is niet mis, een verkrachtingszaak.

Willekeurig worden er namen opgenoemd. De verdediging en de aanklager hebben het recht ieder 4 mensen te weigeren. Dat doen ze door te zeggen 'challenge'. Al snel is duidelijk dat de verdediging geen jonge vrouwen in de jury wil en zo worden er 4 vrouwen weg 'ge-challenged'. Als je bent opgeroepen en je wil of kan deze rechtszaak niet doen, dan ga je naar de rechter en hij beslist of je weg mag. Daar wordt veel gebruik van gemaakt. De 12 jurystoelen vullen zich en ik zit er niet bij. Daarna wordt de jury beëdigd en gaan ze naar de jurykamer om een voorzitter te kiezen. En dan, dan mag je pas weg.

Wat was ik zenuwachtig, ik wil niet in deze jury. Hoe kan je onpartijdig blijven in zo'n zaak?

26. | Stroomstoring

Er zijn dingen in het leven die je als vanzelfsprekend beschouwd. Je draait de kraan open en er komt water uit. Je drukt op het lichtknopje en in de kamer gaat een lamp aan. Zo is het. Je denkt er niet eens bij na.

Op dinsdagavond (10 april) was het gaan waaien. Heel hard. Ik dacht dat de bomen op ons huis zouden vallen. Het ging tekeer, echt niet normaal. We hadden een vriend te eten en die appte later dat in zijn straat bomen op de weg lagen en hij moeilijk bij zijn huis kon komen. Wij hadden toen nog stroom. Tijdens het TV kijken haperde af en toe de stroom, het onweerde, maar geen paniek.

Totdat midden in de nacht Luna naast je bed staat en zegt dat er geen lich meer is. Niet in haar kamer, niet op de WC en ook de buitenlamp brandde niet. We hebben haar gerustgesteld en weer naar bed gestuurd.

De volgende ochtend was er nog steeds geen stroom. We hadden wel gas, dus een kopje thee en 'coffee-to-go' konden we maken. Luna moest naar school en Nico en ik moesten werken. Stiekem hoopte ik dat het zwembad ook geen stroom had en ik geen les hoefde te geven. Maar helaas, de wijk Epsom had wel stroom en moest ik de vervelendste dag van de week het water in.

's Middags hadden we nog steeds geen stroom. Dan ga je in de overlevingsstand. Kaarsen klaar leggen, waar is de zaklamp, het eten voorbereiden, want om half 7 is het donker. We eten bij kaarslicht en spelen spelletjes. Geen TV, geen tablet, koelkast uit en dus ook de vriezer.  Gek genoeg hadden we nog wel warm water. Soort van.

Donderdag nog steeds geen stroom. Vrijdag nog steeds geen stroom. Zaterdag nog steeds geen stroom. Die dagen bivakkeren we bij Virginia en Jeff. Zij hebben (maar) 1 dag geen stroom gehad, geluksvogels. Zondagmiddag gaan we naar huis en halleluja, er brandt licht.

Maar wat is er gebeurd? Waarom duurt het in NZ zo lang om weer stroom te krijgen? Wel, de elektriciteitskabels liggen boven de grond. Het valt in de eerste instantie niet op, maar de kabels gaan van paal naar paal. Soms van houten paal naar houten paal. En van een paal naar een huis. En dat is het probleem als het waait op cycloonsterkte 2. Als luciferhoutjes knakken die palen om en elektriciteitskabels breken af. Gevolg: 250.000 mensen in Auckland en omgeving zonder stroom. Met man en macht wordt er 24/7 gewerkt. Het duurt lang om in dunbevolkte en heuvelachtige gebieden de palen weer overeind te zetten. Onze wijk heeft geen prioriteit, dat is wel duidelijk.

Het was raar om 's avonds onze straat in te rijden. Het was aarde donker, iedereen was weg, het leek wel een spookwijk. Het is raar, maar in een ontwikkeld en rijk land als NZ verwachtte ik dit niet.

25. | Jury Service

Een paar weken geleden lag er een brief in de bus van het Ministerie van Justitie. Ik reed Luna naar pianoles, de envelop naast me in de auto. Ik piekerde me suf. "Heb ik te hard gereden, heb ik iets veroorzaakt waar ik geen weet van heb... wat is het?" Ik mag van Luna niet mee naar binnen om naar haar te luisteren (''Ooit mag je wel een keer mee hoor mama"), dus ik zit braaf in de auto met thermosflesje koffie een half uur te wachten.

Maar goed, de envelop. Inhoud: vier A4 velletjes en een retour envelop.
Your name has been randomly picked from a jury list taken from the electoral roll. You must attend jury service. Vorig jaar vond ik het nog een hele eer om in NZ te mogen stemmen, nu denk ik 'had ik me maar nooit ingeschreven'.

Dit betekent dat ik 4 april om kwart voor 9 in de rechtbank moet zijn. Met een beetje pech wordt ik dan uitgekozen om zitting te nemen in een rechtszaak. Als jurylid. Mogelijk een week lang.

Ik dacht meteen aan de boeken van John Grisham. Ik heb ze bijna allemaal gelezen. Het zijn spannende boeken en 'no time' heb je ze uit. Alle boeken hebben als rode draad een rechtszaak. The Jury is het boek waarin heel geraffineerd een jury wordt geselecteerd en vervolgens gemanipuleerd, met als doel sigarettenfabrikanten te veroordelen voor het feit dat ze bewust nicotine in de sigaretten stoppen om mensen verslaafd te maken. En dus meer omzet te creëren. Verfilmd met John Cusack en Gene Hackman in de hoofdrol. Schitterend.

Dat ging er dus door mijn hoofd. Waarom ik? Ik ben anderhalf jaar in NZ en moet nu al opdraven voor 'Jury Service'. Ik spreek mensen die hier hun leven lang wonen en nog nooit zijn geselecteerd. Nico bijvoorbeeld.

En denk niet dat je er onderuit kan, nee je MOET. Je kan uitstel aanvragen voor die specifieke datum, maar binnen 12 maanden moet je alsnog verschijnen.

Mijn werkgever moet me vrij geven neem ik aan, krijg ik doorbetaald, kost het me vakantiedagen, geen idee hoe het werkt. Dus ik naar mijn baas. Ze was niet blij. ''We kunnen uitstel vragen'', zei ze, maar dan moet je naar de manager en HR. Ik heb dat meteen gedaan en hij zou het gaan regelen. 3 Dagen en een weekend later was er nog niks geregeld. Sterker nog, hij was het vergeten. Ik zag de 1000 dollar boete al hangen voor te laat reageren.

Ik dook er boven op en 's middags had ik de brief met alleen maar lof over mij. Dat ik een zweminstructeur ben bij een prestigieuze zwemschool. En om de kwaliteit te kunnen waarborgen voor de jonge zwemmertjes, is het belangrijk om vaste instructeurs op de groepen te hebben. Babies en peuters houden niet van veranderingen. Op het moment worden er een hoop instructeurs opgeleid en ik speel daarin een belangrijke rol. Zo, die veer zit in mijn ....

Snel alles invullen, handtekening eronder en in de envelop retour naar het Ministerie. En nu duimen dat ik in juli in de wintervakantie wordt geselecteerd. Dan is de zwemschool 2 weken dicht en is het een stuk rustiger.

24. | Rangitoto

Op 12 januari stonden we midden in de nacht op het vliegveld Katja op te wachten. Mijn vriendinnetje kwam naar NZ, Yeah!! Wonder boven wonder zo goed als geen jetlag. Zullen we dan Rangitoto beklimmen?

Rangitoto is een (dood) vulkanisch eiland aan de oostkust en is een beeldbepalend punt in de omgeving van Auckland. Net als de "Skytower'. En Rangi stond op mijn 'bucket list'. Nico en Luna krijg ik met geen stok omhoog, dus probeerde ik Katja. Katja trotseert de Alpen en de Spaanse Pyreneeën, dus Rangi moet een makkie zijn voor haar.

Het was loeiheet die dag, maar we gaan. Treintje naar de haven, bootje naar de overkant en dan de 260 meter omhoog lopen. Je loopt over oude lavavelden en door Pohutukawa bossen. Tot de krater. Die is begroeid met bomen en je kan de bodem niet zien. Geen borrelend lava en geen hete stoom.

Nog een stukje verder omhoog en je staat op de top. Je deelt het uitzicht natuurlijk met heel veel anderen. Denk niet dat je alleen bent, het toeristenseizoen draait op volle toeren. Je kijkt 360 graden om je heen over de 'Hauraki Golf'. Je ziet de prachtige skyline van Auckland met al zijn bootjes en cruise schepen. Je ziet de kustlijn naar het noorden van NZ. Je ziet de eilanden rondom Rangitoto en het azuur blauwe water erom heen. Het was de klim meer dan waard.

Op de terugweg lopen we een stukje om naar de lava grotten. Er ligt een gangenstelsel onder het lava waar je in kan. Gewoon een gat in de grond, beetje klein maken, laag blijven en kruipen maar. De telefoon met zaklamp is meer dan genoeg om de paar meter gangen te lopen. En het is er lekker koud, dat is fijn.

Om 4 uur zitten we op de boot terug en om half 5 op het terras aan een koude Chardonnay. Het is 'happy hour' dus we drinken er 2. We hebben het verdiend.

Rangitoto kan ik van mijn lijstje vinken. Tick!

23. | 2017

En dan is het nog 3 dagen tot kerst. NZ beleeft de droogste decembermaand sinds tijden en in NL sneeuwt het. Het kerstgevoel is er niet met die hitte. We hebben een boom in de woonkamer met pakjes eronder. De grote sier kerstballen hangen weer voor het raam. Maar de boom gaat pas aan om 9 uur als het donker wordt. Kaarsje branden doen we niet, te warm en ook 'waarom?' als de zon nog schijnt.

Eerste kerstdag wordt een drukke familie dag. Ontbijten bij Jeff en Virginia, daarna naar James, Jade en baby Leo voor de een lichte lunch en dan door naar Paul en Mandy in Waiuku. Daar is Nico's vader Mike en Luna haar neefjes Remy en Milan. Dolle boel, zwemmen, X-boxen en eten, veel eten. En drinken. Ook veel. Gelukkig brengt Nico ons veilig thuis.

Op Boxing Day (2e kerstdag) zijn alle winkels weer open en gaat iedereen massaal naar de 'shopping mall' zijn of haar cadeautjes ruilen of de kadobonnen uitgeven. Heb ik vorig jaar gedaan met Luna. Nooit meer. Wat een drama. Alleen de auto parkeren kost je al een uur (als je geluk hebt) en binnen in de winkels is het nog erger.

Maar 2017 is een goed jaar geweest. Een hoop nieuwe dingen. Een hoop leuke dingen. Een hoop veranderingen.

- 7 jaar getrouwd.
- Luna naar 'year 5' en nu met vlag en wimpel naar 'year 6'. Haar laatste jaar lagere school.
- Ik begon 4 ochtenden in de week als zweminstructeur. Stik nerveus en onzeker. Ook ik ben met vlag en wimpel geslaagd, ik krijg een parttime contract en loonsverhoging.
- Naar de ambassade in Wellington voor een nieuw paspoort. Wel even in Te Papa naar de 'the Bug'. Een tentoonstelling over insecten, levensgroot nagemaakt door de makers van 'Lord of the Rings' en de 'Hobbit'. Luna vond het eng.
- 49, 10 en 43 geworden.
- Luna en ik hebben 2 heerlijke weken in NL gehad. Het was fijn om familie en vrienden in het echie te zien en weer vast te houden.
- Nico heeft zijn baan opgezegd en is definitief greenkeeper af. Hij is eigen baas bij Auckland Lawns (website volgt). Hij maakt wat kilometers in zijn busje en legt de mooiste gazonnetjes aan. Of maait het gras. Of houdt het onkruid vrij. Of snoeit de heg en bomen.
- Matilda, de musical gezien. Fantastisch!!
- Ons huis in Waihi vergehuurd.
- Nieuwe vriendschappen.
- Een schattig huisje gevonden in Meadowbank en eindelijk de dozen uitgepakt.
- Plukken uit eigen tuin: citroenen, avo's, pruimen, spinazie, 'silverbeet', oregano, majoraan, grapefruits, basilicum, appels, rucola, perziken (als die nog rijp willen worden) en aardbeien. Mais, wortels, tomaten, bloemkool, rode biet, paksoi en komkommer zijn druk aan het groeien.
- Een trampoline voor Luna.
- Mijn MacBook Pro laten stuiteren. Na enkele dure reparaties krijgt Windows nu een kans.

Lieve schatten, iedereen Fijne Kerstdagen en een goed, gezond en gezellig 2018 gewenst! xxx