Op dinsdagavond (10 april) was het gaan waaien. Heel hard. Ik dacht dat de bomen op ons huis zouden vallen. Het ging tekeer, echt niet normaal. We hadden een vriend te eten en die appte later dat in zijn straat bomen op de weg lagen en hij moeilijk bij zijn huis kon komen. Wij hadden toen nog stroom. Tijdens het TV kijken haperde af en toe de stroom, het onweerde, maar geen paniek.
Totdat midden in de nacht Luna naast je bed staat en zegt dat er geen lich meer is. Niet in haar kamer, niet op de WC en ook de buitenlamp brandde niet. We hebben haar gerustgesteld en weer naar bed gestuurd.
De volgende ochtend was er nog steeds geen stroom. We hadden wel gas, dus een kopje thee en 'coffee-to-go' konden we maken. Luna moest naar school en Nico en ik moesten werken. Stiekem hoopte ik dat het zwembad ook geen stroom had en ik geen les hoefde te geven. Maar helaas, de wijk Epsom had wel stroom en moest ik de vervelendste dag van de week het water in.
's Middags hadden we nog steeds geen stroom. Dan ga je in de overlevingsstand. Kaarsen klaar leggen, waar is de zaklamp, het eten voorbereiden, want om half 7 is het donker. We eten bij kaarslicht en spelen spelletjes. Geen TV, geen tablet, koelkast uit en dus ook de vriezer. Gek genoeg hadden we nog wel warm water. Soort van.
Donderdag nog steeds geen stroom. Vrijdag nog steeds geen stroom. Zaterdag nog steeds geen stroom. Die dagen bivakkeren we bij Virginia en Jeff. Zij hebben (maar) 1 dag geen stroom gehad, geluksvogels. Zondagmiddag gaan we naar huis en halleluja, er brandt licht.
Maar wat is er gebeurd? Waarom duurt het in NZ zo lang om weer stroom te krijgen? Wel, de elektriciteitskabels liggen boven de grond. Het valt in de eerste instantie niet op, maar de kabels gaan van paal naar paal. Soms van houten paal naar houten paal. En van een paal naar een huis. En dat is het probleem als het waait op cycloonsterkte 2. Als luciferhoutjes knakken die palen om en elektriciteitskabels breken af. Gevolg: 250.000 mensen in Auckland en omgeving zonder stroom. Met man en macht wordt er 24/7 gewerkt. Het duurt lang om in dunbevolkte en heuvelachtige gebieden de palen weer overeind te zetten. Onze wijk heeft geen prioriteit, dat is wel duidelijk.
Het was raar om 's avonds onze straat in te rijden. Het was aarde donker, iedereen was weg, het leek wel een spookwijk. Het is raar, maar in een ontwikkeld en rijk land als NZ verwachtte ik dit niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten