Maandag 9 juli was het zover. Ik mag Jury Service (JS) gaan doen. Nee, niet mag, ik moet. In april was ik er onderuit gekomen, deze keer niet.
Ik had een brief van het Ministerie van Justitie gekregen met het verzoek een week beschikbaar te zijn. Een week lang iedere dag om 8.45 melden bij 'the Auckland-District-Court'.
Hoe gaat zo'n ochtend in zijn werk. Je gaat door de beveiliging (neem geen scherpe voorwerpen mee) en vervolgens meld je je bij de balie van de Jury Assembly Area (JAA). Ik geef ze mijn naam, Helga Burns en sta niet op de lijst. Ik probeer Hendrina den Daas en dat lukt wel. Ik zoek een stoel en drink mijn koffie op.
Om 9 uur legt een dame uit wat er gaat gebeuren en verteld dat we zeker tot half 12 moet blijven. Als je slecht Engels spreekt, kan je dit melden bij de balie. Ik twijfel, maar blijf zitten. Je krijgt een kleine dagvergoeding en reiskosten worden betaald. Voor veel mensen is JS een verlies van inkomsten en proberen er daarom onderuit te komen. Mijn baas legt het verschil bij, maar dat is niet verplicht.
Eerst wordt er een video vertoond over het NZ rechtssysteem en dat je als inwoner van NZ verplicht bent 'Jury Service' te doen en de gemeenschap te dienen. Zelfs als je niet wordt gekozen en iedere dag uren zit te wachten voor Jan Doedel. Verschillende mensen komen aan het woord. Iedereen vind het een eer, iedereen voelt zich trots en er zegt natuurlijk niemand dat een zonde van je tijd is.
Daarna volgt een video over wat er gebeurd in de rechtbank als je bent gekozen. Wie is wie (verdachte, rechter, aanklager, verdediging, jury). Op dat moment kan je nog steeds weggestuurd worden als de aanklager of verdediging je niet in de jury wil hebben. Trek het je niet persoonlijk aan als dit gebeurd. Als je in de jurybank beland, moet je een eed afleggen. Op de bijbel als je dat wilt. Je mag op geen enkele manier over de zaak informatie opzoeken. Blijf zo onpartijdig mogelijk. En praat niet over zaak tot er een uitspraak is. Ook niet thuis.
Er staat een zaak op de rol van een week en daar worden 60 mensen willekeurig voor gekozen. Een soort van tombola. Een voor een worden er namen afgeroepen. En willekeurig is het. Jong, oud, dik of dun, blond, donker, Chinees, Kiwi, Indisch, Maori..... 60 mensen zijn de Sjaak. Mijn naam wordt niet genoemd.
We blijven met een klein groepje achter en moeten wachten, want er is nog een zaak. En het kan zijn dat uit de 60 gekozen mensen er nog extra mensen worden opgeroepen.
Ik haal nog een koffie, probeer wat te lezen, schoon mijn telefoon op, kijk TV en wacht. En wacht. Rond half 12 krijgen we te horen dat de zaak is uitgesteld en we de volgende dag om 10 uur weer worden verwacht. We worden vrijgelaten en mogen naar huis.
Dag 2 gaat sneller. Bij binnenkomst moet je je naamkaartje in een bakje doen en even later worden er weer mensen opgeroepen voor een rechtszaak van 1 dag. Mijn naam wordt niet genoemd. Volgende dag om 10 uur weer melden.
Dag 3. Daar zitten we weer en luisteren naar de namen die worden afgeroepen. 65 Mensen voor een rechtszaak van 8 dagen, 12 eindigen in de jury. Ik zit erbij, yeah, eindelijk! Ik wil ook wel eens zien wat er na de JAA gebeurd.
Eenmaal boven wordt er uitgelegd hoe de jury wordt gekozen en er wordt verteld wat de verdachte heeft uitgespookt. Dat is niet mis, een verkrachtingszaak.
Willekeurig worden er namen opgenoemd. De verdediging en de aanklager hebben het recht ieder 4 mensen te weigeren. Dat doen ze door te zeggen 'challenge'. Al snel is duidelijk dat de verdediging geen jonge vrouwen in de jury wil en zo worden er 4 vrouwen weg 'ge-challenged'. Als je bent opgeroepen en je wil of kan deze rechtszaak niet doen, dan ga je naar de rechter en hij beslist of je weg mag. Daar wordt veel gebruik van gemaakt. De 12 jurystoelen vullen zich en ik zit er niet bij. Daarna wordt de jury beëdigd en gaan ze naar de jurykamer om een voorzitter te kiezen. En dan, dan mag je pas weg.
Wat was ik zenuwachtig, ik wil niet in deze jury. Hoe kan je onpartijdig blijven in zo'n zaak?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten