23. | 2017

En dan is het nog 3 dagen tot kerst. NZ beleeft de droogste decembermaand sinds tijden en in NL sneeuwt het. Het kerstgevoel is er niet met die hitte. We hebben een boom in de woonkamer met pakjes eronder. De grote sier kerstballen hangen weer voor het raam. Maar de boom gaat pas aan om 9 uur als het donker wordt. Kaarsje branden doen we niet, te warm en ook 'waarom?' als de zon nog schijnt.

Eerste kerstdag wordt een drukke familie dag. Ontbijten bij Jeff en Virginia, daarna naar James, Jade en baby Leo voor de een lichte lunch en dan door naar Paul en Mandy in Waiuku. Daar is Nico's vader Mike en Luna haar neefjes Remy en Milan. Dolle boel, zwemmen, X-boxen en eten, veel eten. En drinken. Ook veel. Gelukkig brengt Nico ons veilig thuis.

Op Boxing Day (2e kerstdag) zijn alle winkels weer open en gaat iedereen massaal naar de 'shopping mall' zijn of haar cadeautjes ruilen of de kadobonnen uitgeven. Heb ik vorig jaar gedaan met Luna. Nooit meer. Wat een drama. Alleen de auto parkeren kost je al een uur (als je geluk hebt) en binnen in de winkels is het nog erger.

Maar 2017 is een goed jaar geweest. Een hoop nieuwe dingen. Een hoop leuke dingen. Een hoop veranderingen.

- 7 jaar getrouwd.
- Luna naar 'year 5' en nu met vlag en wimpel naar 'year 6'. Haar laatste jaar lagere school.
- Ik begon 4 ochtenden in de week als zweminstructeur. Stik nerveus en onzeker. Ook ik ben met vlag en wimpel geslaagd, ik krijg een parttime contract en loonsverhoging.
- Naar de ambassade in Wellington voor een nieuw paspoort. Wel even in Te Papa naar de 'the Bug'. Een tentoonstelling over insecten, levensgroot nagemaakt door de makers van 'Lord of the Rings' en de 'Hobbit'. Luna vond het eng.
- 49, 10 en 43 geworden.
- Luna en ik hebben 2 heerlijke weken in NL gehad. Het was fijn om familie en vrienden in het echie te zien en weer vast te houden.
- Nico heeft zijn baan opgezegd en is definitief greenkeeper af. Hij is eigen baas bij Auckland Lawns (website volgt). Hij maakt wat kilometers in zijn busje en legt de mooiste gazonnetjes aan. Of maait het gras. Of houdt het onkruid vrij. Of snoeit de heg en bomen.
- Matilda, de musical gezien. Fantastisch!!
- Ons huis in Waihi vergehuurd.
- Nieuwe vriendschappen.
- Een schattig huisje gevonden in Meadowbank en eindelijk de dozen uitgepakt.
- Plukken uit eigen tuin: citroenen, avo's, pruimen, spinazie, 'silverbeet', oregano, majoraan, grapefruits, basilicum, appels, rucola, perziken (als die nog rijp willen worden) en aardbeien. Mais, wortels, tomaten, bloemkool, rode biet, paksoi en komkommer zijn druk aan het groeien.
- Een trampoline voor Luna.
- Mijn MacBook Pro laten stuiteren. Na enkele dure reparaties krijgt Windows nu een kans.

Lieve schatten, iedereen Fijne Kerstdagen en een goed, gezond en gezellig 2018 gewenst! xxx

22. | Black Sticks vs Oranje

Deze week is de World Hockey League Final begonnen. In Auckland. Een toernooi van 10 dagen met de top 8 landen van de wereld. Openingswedstrijd vrijdag 17 november: NZ tegen NL. De nummer 5 tegen de nummer 1 van de wereld. Op papier een makkie. Op het veld een makkie. Eindstand 4-0.

Einde blog.

Nee, deze blog gaat over het oranje gevoel. Je eigen land aanmoedigen aan de andere kant van de wereld. Het maakt dan niet zoveel uit welke sport het is. Luna speelt hockey dus hebben we een beetje affiniteit met de sport en gaan we er als familie heen om "onze" dames toe te juichen.

Ik kom weinig Nederlanders in NZ tegen. Ik heb een moeder in mijn zwemles die haar dochter Nederlands opvoed. Dan spreek ik een beetje Nederlandse tegen de dochter in de les, maar het is moeilijk schakelen van een 100% engelse les naar Nederlands. Ik heb een Nederlandse vriendin vanaf dag 1 waar ik regelmatig mee afspreek. De moeder van een meisje uit Luna's haar hockeyteam is Nederlands, maar dat is het wel.

En dan kom je bij het stadion aan en zie je oranje uitgedoste mensen. Ik denk 'onder welke steen hebben jullie gezeten, waar komen jullie vandaan?' Je zegt 'hallo' tegen elkaar, want je draagt allebei oranje. Oranje schept een band. Zwart is maar zwart.

In het stadion val je op, de meerderheid zijn kiwis die hun Black Sticks komen aanmoedigen. Er wordt gefilmd voor TV (SKY Sport). Luna en haar hockey vriendinnetjes rennen rond om 'five seconds of fame' te krijgen.

De wedstrijd gaat beginnen en we zitten vooraan vlakbij een van de doelen. De 2e helft moet NL daar gaan scoren. Binnen 10 minuten staat het 1-0. Bij rust 2-0. Ik krijg een appje van mijn vriendin. Een foto van ons op SKY Sport Live. We zijn op TV geweest. Hoe gaaf is dat!

In de 2e helft wordt het 3-0 en 4-0. De Blacks Sticks hebben gevochten, maar we zijn een maatje te groot. Trots lopen we naar de auto, ik heb genoten en ben ook nog als 'hooligan' op TV geweest. Nico en ik gaan naar huis, Luna heeft een 'sleep over' met bij haar vriendinnetjes.

De volgende dag wordt ik wakker, zet mijn telefoon aan en 'plop' een appje van Rob uit NL: 'Jullie zijn op TV geweest bij het sportjournaal van 18.45' met een foto erbij van een stilgezet TV beeld. Hoe bizar is dat! Later de dag app ik wat mensen om het te vertellen en ze kijken de aflevering terug. En inderdaad, de SKY Sport beelden hebben het NOS Sportjournaal gehaald.

Als 'onze' meiden zondag de finale halen, gaan we weer kijken.

21. | Thuis wasserette

Wij zijn verhuisd naar een schattig lief huisje in Meadowbank. Eindelijk konden alle dozen onder het huis vandaan en ons nieuwe huis in. We hebben goed ingepakt (dank Joke en Katja), want er is zo goed als niets kapot gegaan tijdens de container overtocht.

Na ruim een jaar is het textiel, ál het textiel, muf gaan ruiken. Kan je het je voorstellen dat je al je dekbedden, dekens, kussens, lakens, onderlakens, kussenslopen, handdoeken, badlakens, winter- en zomerkleding, theedoeken, tassen, poppenkleertjes, knuffels, alles, ALLES moet wassen? De wasmachine draait overuren en we krijgen vaste een mega waterrekening.

De eerste week hadden we nog geen wasmachine en reed ik heen en weer naar Virginia's huis om wassen te draaien. Afgelopen weekend hebben we de wasmachine uit Waihi opgehaald en kon ik weer thuis wassen. Ik draaide 4 à 5 wassen per dag.

Alle spullen van natuurlijke materialen zoals o.a. hout, keramiek en leer, had een schimmel laagje. Dat was nog makkelijk schoon te maken met heet water en een sopje.

Inmiddels komt de bodem van de laatste doos wasgoed in zicht. Het twee persoons dekbed ligt bij de wasserette, want dat paste natuurlijk niet in onze kleine 'toploader'.

Ik begrijp het voordeel van een 'toploader' totaal niet. Er kan weinig in, hij sluit niet volledig af dus als je hem te vol doet (wat ik deed met 2 kussens) stroomt de boel over. Alles draait horizontaal heen en weer, wat volgens mij minder schoon wast. Maar hé, dit is een krijgertje, de volgende is gewoon weer een 'frontloader' van 7 kg.

20. | Kleine kruipers

Maandag hadden we de eerste 'white-tail-spider' van het seizoen in huis. In Luna's slaapkamer op het plafond.

Spinnen zijn nuttige dieren. Volgens Wikipedia zijn spinnen een van de meest efficiëntste opruimers van insecten in de natuur. Als ze de muggen opeten in mijn slaapkamer, ga gerust je gang.

Maar de 'white-tail spider' wil je niet in je huis hebben. Nergens niet en al helemaal niet in je slaapkamer. Deze spin komt oorspronkelijk niet uit NZ maar uit Australië. Dan moeten er al bellen gaan rinkelen. In Australië leven veel gevaarlijk diersoorten. Oké, de koala niet.

Zoals daar zijn: de 'box jellyfish' die, als hij je te grazen neemt, je eruit ziet alsof je geslagen bent met een zweep (sorry, beetje goor), de schorpioen, de witte haai, spinnen, slangen, de krokodil en ga zo maar door. De schattige possum komt ook uit Australië. Niet gevaarlijk, maar inmiddels een pest in NZ, omdat hij alles kaal vreet.

De 'white-tail' wordt 1 tot 2 cm groot en aan het einde van zijn lijfje zit een wit staartje. Heel herkenbaar. Zet je er een zaklamp op, dan is het zelfs een 'glow-in-the-dark' staartje. En de spin is snel. Heel erg snel. Hij maakt geen web om zijn prooi te vangen. Nee, deze spin gaat 's nachts op jacht en vreet zijn eigen soort op. De zwarte en bruine huisspin (ook uit Australië) is favoriet. Als hij het daarbij zou laten, dan zou ik deze blog niet schrijven.

Ik overdrijf een beetje, maar de 'white-tail' kan zich verstoppen in plooien van kleding en handdoeken en in schoenen. En dán ben je de klos. Een beet van de 'white-tail' is pijnlijk. De wond kan opzwellen en gaan zweren. Normaal gesproken is het binnen een week over. In sommige gevallen is het niet binnen een week over en krijg je koorts, gaat de wond ontsteken en hou je er lelijke littekens aan over. Je gaat er niet dood van, dus laat het je niet stoppen om naar NZ te komen.

Luna heeft een aantal jaren geleden bijna een 'white-tail' opgepakt. Toen zat ze nog heel erg in de kleine beestjes fase en pakte ze elke insect op. Toen wisten we nog niet van het bestaan van de 'white-tail', maar sindsdien zijn we voorzichtiger geworden.

In iedere kamer staat een "NO Bugs Super" spuitbus. Als we een 'white-tail' zien, zetten we er een glas over en spuiten we onder het glas naar binnen. Niet diervriendelijk, maar deze spinnen wil je ver weg van je hebben.

19. | School zones

We zijn ruim een jaar in NZ en wonen nog steeds bij Virginia en Jeff. Wat vliegt de tijd. Daarom tijd om een eigen plekje te zoeken. Niet dat we het slecht hebben, integendeel, het is fijn dat het zo kan. Maar gewoon als gezinnetje weer samen in een huis, dat is met name waar ik steeds meer behoefte aan heb.

Wat belangrijk is voor het zoeken van een huis, is dat het huis in de juiste 'school zone' ligt van een bepaalde school. Woon je niet in de 'school zone', dan mag je kind (in principe) niet naar die school.

We wonen nu in een hele dure wijk met hele goede scholen. We willen Luna op Remuera Primary School (basisschool) houden, wat tot eind 2018 is. Daarna gaat ze naar een 'Intermediate School' wat 2 jaar duurt. Eigenlijk een verlengde van de basisschool. De meest logische keuze voor ons is 'Remuera Intermediate (RI)'. Een goede school, kinderen van haar school gaan er heen en we wonen in de zone.

But.....

We willen een huis en dus moeten we dat gaan zoeken in de 'school zone' van 'Remuera Intermediate'.
Iedereen wil in een 'school zone' wonen met goede scholen en dat drijft de huurprijzen omhoog. Auckland is al niet te betalen, maar prijzen in wijken met goede scholen rijzen helemaal de pan uit.

En we hebben zelf ook eisen. Het liefst 3 kamers, een nette keuken, een buiten en een garage/opslag voor Nico zijn grasmaaier en tuinspullen. Het hoeft niet gloednieuw te zijn, maar wel schoon en netjes. Die huizen zijn schaars. In 'school zone', een redelijke prijs én netjes.... nog even door sparen Helga!

Daarom waren we verbaasd over een huis in Meadowbank dat op TradeMe stond (is hetzelfde als Marktplaats). Een huis met 3 grote slaapkamers onder de 700 dollar per week. Per. Week! Het klinkt krankzinnig veel, is het ook, maar voor Auckland maatstaven is het goedkoop.

We zijn gisteren gaan kijken en het voelde goed. Een rustig doodlopend straatje, zonnig terras, ruime tuin met een citroen-, appel-, pruim- en avocadoboom, moestuintje erbij en bovenal een schoon huis. Enige minpuntje is de hele, hele kleine badkamer. Maar wel een derde kamer voor iedereen die ons komt bezoeken. Ha!

De makelaar zei aan het eind van de rondleiding dat als we vandaag alle papier zouden opsturen, het huis voor ons is. Wij zijn natuurlijk de ideale huurders, roken niet, geen huisdieren, lieve dochter dus we hadden niet anders verwacht natuurlijk hahaha!!
We proberen nog iets van de huur af te krijgen, we zijn tenslotte Nederlanders, als we de tuin in perfecte staat houden en Nico de heg snoeit. Wordt vervolgd.

Het is allemaal heel erg spannend. Nico die zijn eigen bedrijf gaat starten en wij die gaan verhuizen. Ik heb in het verleden soms impulsieve dingen gedaan, maar het is nog nooit slecht met me afgelopen. En we hoeven ons de eerste 3 jaar geen zorgen te maken over school.

Update 15 sept: Morgen gaan we naar de makelaar om het huurcontract te tekenen. We hebben een huis en hebben er 15 dollar per week vanaf gepingeld.

18. | PPP

Dat betekent 'Passion Project'. De derde P staat voor 'Panda''. Dit is het schoolproject van Luna waar ze in 'term 2' mee is begonnen. Het schooljaar is verdeeld in 4 stukken, de zogeheten 'terms' en we zitten inmiddels in 'term' 3.

Ze mocht zelf een onderwerp kiezen waar haar passie in lag of waar ze gepassioneerd over is. Luna heeft dat niet echt, maar uiteindelijk heeft ze panda's gekozen. Ze werkt er op school aan en ik heb altijd begrepen dat dat de bedoeling was en ze er thuis niks aan mocht doen. Behalve erover praten. En dat deed ze niet, tot 2 weken geleden. Sindsdien hebben we heftige discussies aan tafel en een huilende dochter.

'En ik kan het niet. En ik vind het stom. En Miss Meller (haar juf) helpt me niet. Het is niet 'Year 5 level' en dan stuurt ze me terug naar mijn stoel om opnieuw te beginnen'. Drama, echt waar.

Nu is er in het begin van 'term 3' een tweede 'Passion Project' begonnen. Dat gaat over cavia's. PPC.

En daar begon mijn frustratie, slash woede, slash onmacht. Over welk project had Luna het, wat moest ze doen voor welk 'Passion Project', wat moet erin staan, hoe lang moet het zijn. Ik wist het allemaal niet meer.

Als er nu een panda zou oversteken, dan zou ik 'm aanrijden. Grapje! Panda's zijn lief en schattig. Echt niet! Ik kijk er heel anders naar. Ze zijn niet lief en schattig meer, ze zijn mijn nachtmerrie. Het is echt een dingetje geworden.

Dus Nico op dinsdagochtend naar school om eens en voor altijd duidelijk te krijgen. Ik dacht: regel jij dit maar, ik word misschien een beetje boos op de juf.

Nou, duidelijkheid is er. Luna mocht er wél thuis aan werken. Ze heeft onderzoek gedaan op internet. Ze heeft drie A4 velletjes vol getypt/gekopieerd en dat moet ze nu in haar eigen woorden gaan herschrijven. In het engels. Ik begrijp echt wel dat dat niet makkelijk is. In NL was dat al een struikelblok en nog lang niet op orde aan het eind van groep 5 toen we weggingen.

Ze heeft 3 vragen bedacht: 1. Hoe ziet het leven van een panda eruit? 2. Waarom zijn ze bedreigd? en 3. Wat kunnen wij, de mens, doen om dat op te lossen? Bij elke vraag had ze 1 regel geschreven. Niet lang genoeg volgens de juf. Niet op 'Year 5 level' volgens de juf. En niet in haar eigen woorden.
Dus ik thuis met haar zitten en eind van de middag was het klaar. Zonder ruzie, wat heel bijzonder is.

Vanmiddag kwam ik de ESOL juf tegen die Luna ook helpt met dit project. In het bijzonder met het maken van een poster. Ja, dat komt er ook nog bij. Ik bedankte haar voor haar hulp en geduld met Luna. Ik zei: "I can't wait for this Project to be finished." Ze moest lachen.

17. | Terug naar NL

Op 4 juli was het eindelijk zover. Luna en ik stapten op de Airbus 3380 van Emirates om via Sydney, Bangkok en Dubai naar NL te vliegen.

De tussenstop in Bangkok was er één teveel, deze route gaan we niet meer vliegen. De tussenstop in Dubai moest en we hebben het vervelende met het aangename gecombineerd en een dagkamer geboekt in het Transit hotel op het vliegveld. Ik raad het je aan na een reis van 22.45 uur. Douchen, normaal eten, wegdromen in het gigantische bed, je laten masseren in de massagestoel op onze kamer, zwemmen en bubbelen in de spa. De tijd vloog om en in 'no time' waren we alweer op weg naar Amsterdam. Hoe spannend iedereen weer te zien.

De hele familie en enkele vrienden stonden op ons te wachten. Zo blij weer "thuis" te zijn. 's Avonds slapen we heerlijk bij mijn moeder.

De eerste donderdag gaat Luna een ochtendje naar haar oude klas. Een beetje verdwaald staat ze op het schoolplein maar al snel komen haar vriendinnetjes om haar heen staan en is het als vanouds. Ik loop met Monique richting de Bergweg, op de hoek komt Pauline aanlopen met 2 boodschappen tassen. Er is niks veranderd. Ik zwaai en Pauline zegt: wie staat er nou naar mij te zwaaien? Oh, het is Helgje. Die ochtend zit ik in de zon koffie te drinken en bij te kletsen met haar. Ik mag haar autootje lenen en moet weer rechts rijden. Raar? nee. Na een jaar NZ maakt het me niet meer uit aan welke kant ik rij. 's Avonds met Maaike naar wijnbar Mendoza. Het voelt niet alsof ik een jaar ben weg geweest. Je pakt de draad weer op, zo makkelijk gaat dat dus.

Het weekend ben ik bij Katja, we hebben een borrel in de tuin met wat vriendinnen, Luna ziet haar cavia's weer en is ziels gelukkig. Zondag na het ontbijt gaan Katja en ik even een stukje lopen. Even een stukje lopen, mijn God, op slippers loop ik door de polder van Barendrecht en kom terug met blaren. In de middag rijden we naar Onno en Danielle. Pizza's op de BBQ, rondje Utrecht in de Tesla, kletsen, het voelt allemaal zo thuis.

Maandag gaan Luna en ik shoppen in Rotterdam. Stroopwafel-ijs eten bij de IJssalon stond beide op ons to-do lijstje. 'Stroopwafel-ijs? Nee, dat verkopen we niet meer. Wel appeltaart-ijs'. Appeltaart-ijs haalt het niet bij stroopwafel-ijs kan ik je zeggen. Daar vlieg je dan de halve wereld voor over. Quattro Formaggi pizza eten bij Gusto stond ook op ons lijstje. Gelukkig was die er nog wel.

De dagen erna vullen zich snel: Luna gaat logeren bij opa Joop, ik ga lunchen met John in Rockanje en ga sporten met Ingrid bij onze oude sportschool. Al die stroopwafels, wijn en pizza's moeten wel verbrand worden. Ik rij met Joke naar Assen om mijn oom te bezoeken. Hij is zo blij dat we er zijn, waardoor het afscheid des te moeilijker is. Ik hoop hem over een paar jaar weer te zien, maar hij is wel al 90.

Het weekend zijn we bij mijn zus en neefjes. Nou ja, haal het 'jes' er maar af. Die jongens groeien tegen de klippen op. Verder doen we weinig, maar dat is goed zo. Gewoon bij elkaar zijn, daar gaat het om.

We gaan nog varen met John, ik ga lunchen met James bij de Kralingse Plas en gaan naar Duinrell met Francoise en Luna. Daar komen we toevallig Monique en Kaya tegen. Fijn, omdat ik die anders niet meer had gezien, Je kan niet alles doen en zien. Dan word je gek. Ik heb voor iedereen de tijd genomen, dat beviel prima.

Met mijn moeder gaan we naar de dierentuin en vriendinnetje Sophie gaat mee. BFF Sophie, wat leuk om die meiden samen te zien, Zo zie je maar... een jaar geen contact en dan is het meteen weer keuvelen en giechelen samen.

De laatste dagen blijf ik bij mijn moeder. We gaan uit eten, gaan naar de film, Luna eet trekdrop-ijs (gadver!) maar dan moeten toch echt de koffers gepakt worden. Ik doe wat ik kan, maar ze kunnen amper dicht. Ik mis blijkbaar toch enkele NL winkels en heb meer gekocht dan ik dacht. Misschien wordt het tijd voor een HEMA in Auckland.

En dan Schiphol. Er stond een mega rij. Eindelijk komen we bij de incheck balie. 'Woont u in Auckland? vraagt de stewardess. Ja zeg ik. 'Zou u een dag later willen vliegen, zelfde vlucht en tijd alleen een dag later?' Eh.. ik twijfel. Is Luna dan nog op tijd voor school. En ik op tijd voor werk? Ze gaat verder. 'Ter compensatie krijgt u een hotelovernachting en 2 gratis tickets die u voor de hele wereld kunt gebruiken'. Wat? Weg twijfel, we doen het. We moeten een half uur wachten of het doorgaat of niet. Dat half uur zitten we op een roze wolk. De hele familie is zo blij. Wat als.... dan komen we met kerst weer terug. Dat zou toch fantastisch zijn!

Terug bij de incheckbalie worden de namen afgeroepen.... Burns-den Daas. Shit, dat zijn wij. We krijgen nieuwe boarding passen en moeten gaan. Wat een anti climax, wat een enorme teleurstelling. Tranen vloeien, we nemen afscheid en haasten ons naar dat pokken vliegtuig. Bij de douane vraagt de man van de marechaussee of ik een toestemmingsverklaring heb. WTF! Nee, heb ik niet. Blijkbaar mag een ouder niet alleen reizen met een kind, omdat ze bang zijn dat dat kind wordt ontvoerd. Een toestemmingsverklaring van, in dit geval Nico, zou duidelijkheid geven dat ik Luna niet ontvoer. Nu zie ik er natuurlijk heel netjes en onschuldig uit, dus liet hij me gaan. Voor deze keer.

De terugvlucht was prima te doen. Het blijft lang, maar Dubai-Auckland is een non-stop vlucht. Even 15.45 uur je kiezen op elkaar en dan ben je thuis.

Het was heerlijk even terug te zijn. Het voelde als een warm bad. Bedankt voor de gastvrijheid en tot over een paar jaar. En vooral.... bedankt lieve mama dat je dit voor me hebt gedaan.

16. | Luna 10 jaar

Het leven draait gewoon door. Luna werd gewoon 10 op 14 juni. We hebben het gewoon gevierd op school met zelfgemaakte worstenbroodjes, thuis zingen in de ochtend en een familie/vrienden feestje op zondagmiddag. Alleen is ze nu in de herfst (bijna winter) jarig.

Wat wil je trakteren Luna, zullen we samen iets bakken? "Nee, niemand doet dat, iedereen trakteert een zakje snoep of een lolly". Prima, lekker makkelijk voor mij. Op naar de Countdown voor een zak lolly's. Komt ze maandag thuis, had haar juf gezegd:
"I challenge you to make something different Luna". Bedankt juf Rachelle. Terug naar plan A en hebben alsnog worstenbroodjes gemaakt en de lolly's erop geprikt. Het leken net zeilbootjes. 'Challenge accepted'.

Woensdagochtend was ze echt jarig en stonden we naast haar bed 'er is er een jarig te zingen'. Ze was súperblij met haar Samsung tablet van ons, haar Mickey Mouse pyjama van oma Virginia en Jpa en de Nederlandse Donald Duckjes en Freek boek van oma Nelleke. 

Afgelopen zondag hadden we het familie feestje. De hele Nieuw Zeelandse familie en wat vrienden waren erbij. En dat zijn er veel. Een huis vol en voor mij een dag in de keuken. We doen het de NL manier: hapjes, taart en drank. Het was even wennen voor Virginia om niet alles te hoeven doen, maar het lukte. Zonder ruzie... Ik heb poffertjes staan bakken (God, wat duurde dat lang) en heb voor het eerst in mijn leven een appeltaart gemaakt. De Traditionele Hollandse Appelcake van Allerhande.nl. Wat was die lekker en wat was die snel op. Gelukkig had Nico nog een witte chocolade taart gemaakt, Luna's lievelingstaart. Ook zo op. Het was erg gezellig maar stiekem ook blij dat het weer voorbij is. Nu nog de Sleep Over Party met 8 vriendinnetjes aankomende zaterdag. HELP!

Ik miste de NL familie en vrienden. Best wel veel. De eerste verjaardag zonder oma, zonder opa, zonder tante, oom en neven en alle vrienden die geen feestje hebben overgeslagen in ons kleine bovenhuisje op de Prinses Margrietlaan. Ik moest even een traantje wegpinken. Het was zo erg, dat Luna en ik even een uurtje mount Hobson zijn gaan oplopen om alles te laten bezinken. Dan is ze zo'n lieve meid en begrijpt ze zo goed dat het een moeilijke dag is voor mij. Voor Luna lijkt het gemis minder te worden. Ik heb er vooral last van op bijzondere dagen. Zoals deze. Nog 2 weken en we staan op Schiphol! Can't wait....

Door een computer crash, kon ik de blog een week later pas plaatsen. Vandaar ook foto's van de sleep over party. En is het nu nog maar een week voor vertrek. Yes!

15. | Monarch vlinders

Er staat al een paar maanden een 'Swanplant' in de tuin. Vriendinnetjes van Luna hebben ze ook thuis in de tuin staan vol rupsen en vlinders. Die van ons niet. Onze plant staat in de moestuin, zou dat het probleem zijn? Teveel andere insecten die de eitjes en de kleine rupsjes opeten. Er vlogen wel Monarch vlinders door de tuin, maar eitjes leggen op onze 'Swanplant' ho maar.

Totdat er eind van de zomer eindelijk rupsen in kwamen, veel rupsen. Ik ben me gaan inlezen over de Monarch vlinder en hoe we de rupsen vlinders kunnen laten worden. Het is een lang proces. Sterker nog, eind van de zomer is het nog ingewikkelder, want temperatuur speelt een belangrijke rol.

Ik kan jullie naar Wikipedia verwijzen voor een uitgebreide 'Monarch vlinder uitleg, maar ik ga proberen een beknopte uitleg te schrijven.

Je hebt 4 stadia: eitje, larve, pop en volwassene. Dit hele proces van ei tot volwassene duurt ongeveer een maand bij normale zomerse temperaturen. En dat is het nu niet.

De Monarch vlinder legt zijn eitjes op de 'Swanplant', want deze plant scheidt een melkweefsel af waar de rupsen zich graag mee voeden. Na 3 tot 8 dagen komen de eitjes uit.
Dan heb je een kleine rups (larve) die meteen begint te eten. Dat is alles wat ze doen, eten, eten en nog eens eten. In de larve-fase groeien ze het meest en gaan ze in 9 tot 14 dagen door 5 verschillende (groei) ontwikkelingen.
Lengte in fase 1: 2 tot 6 mm, Lengte in fase 5: 25 tot 45 mm. Ze krijgen pootjes en voelsprieten en veranderen van kleur. Echt bijzonder om dit proces onder je neus te zien gebeuren.

Ik was iedere dag in de tuin te vinden en het aantal rupsen groeide met de dag. De 'Swanplant' groeide niet met de dag, die werd helemaal kaal gevreten. Help, straks is er geen eten meer voor de rupsen. Op naar het tuincentrum om nieuwe planten te halen. "No, we don't have any Swantplants left, its out off season". Out off season, wat bedoel je? Ik heb een tuin vol rupsen en geen eten. Ze gaan dood! 
Ik dook meteen het internet op voor een oplossing, ik zal vast niet de enige zijn met dit probleem. Ik was inderdaad niet de enige en de conclusie was dat de 'Swanplant' het enige is wat ze eten en dat je grote rupsen in het 5e stadium pompoen kan geven. Maar de kleine overleven het dus niet.

En toen kwam Nico thuis met 'Swanplanten' van zijn werk en dus nóg meer rupsen. Pff, gered. Voor nu...

Na de larve-fase, gaan de rupsen aan de wandel. Ze verlaten de plant en gaan op zoek naar een plekje om te metamorfosen naar pop. Eerst hangen ze een een tijdje voor dood in de vorm van een 'J' op hun kop en dan veranderen ze in een groene pop. Ze maken een zijden "slaapzakje" waar ze in kruipen en hangen vervolgens aan een soort van klein stokje 8 tot 15 dagen te hangen.

Op dit moment hebben we 9 groene poppen rond de moestuin hangen. Ze hangen aan de onderkant van de dakgoot en in de 'Swanplant'. De plant is nu bijna kaal en dood en er zitten nog steeds rupsen in. Het wordt koud en ik hoop dat de kleine rupsen het gaan redden.
Het is nu wachten wanneer de eerste vlinder uit zijn groene slaapzakje kruipt. Als je goed kijkt, kan je de bruine vleugels van de vlinder door het groene slaapzakje heen zien.

Het is inmiddels 2 weken geleden dat de eerste rups metamorfooszde (is dat een werkwoord?) en er is geen enkel teken van leven.

Ik ben geen Freek Vonk, maar ik heb het idee dat de rupsen die er nu nog zijn, het niet gaan redden. Het is 's avonds serieus koud en er is bijna geen eten meer. Er hangen 2 poppen aan de dakgoot die het niet is gelukt in hun slaapzakje te kruipen, heel zielig.

Als, áls het een vlinder lukt uit de pop te komen, zijn het deze vlinders die gaan overwinteren in de bomen/struiken en dan in de lente/zomer het hele circus opnieuw in gang zetten.

Please, laat het eentje lukken. Aan de aandacht heeft het niet gelegen.

Update 24 mei: de rupsen in de Swan Plant hebben het niet overleefd. Het werd 's nachts te koud. 
Er zijn 4 poppen niet uitgekomen en zijn donker bruin gekleurd. Er hangen nog 3 groene poppen aan de dakgoot, hopelijk komen die nog uit. En uiteindelijk is het 3 vlinders gelukt uit hun groene slaapzakje te kruipen en het zonlicht tegemoet te vliegen. Van één heb ik het zien gebeuren. Waanzinnig!

14. | Terugkomen...

Luna en ik komen deze zomer even kort naar NL. Een vlucht van de NZ winter naar de NL zomer. Een zalig vooruitzicht. Een reis die ik niet kan maken zonder Luna, omdat we allebei NL nog een warm hart toedragen, onze momenten hebben van heimwee en onze herinneringen hebben aan de kleine dagelijkse dingen daar.

Gelukkig komen we vroeg in de zomervakantie terug en hopelijk zijn er nog wat mensen thuis.

Ik vroeg aan Luna wat ze zou willen doen als ze terug was in NL. Er kwam een hele lijst, ik ben bang dat 2 weken te kort zijn. Ik moet één en ander strak gaan plannen, want ik heb natuurlijk ook mijn lijst.

Luna's lijst: iedereen knuffelen die er op Schiphol staat, bloemkool met kaasplakken eten bij oma en daar natuurlijk logeren, stroopwafelijs eten bij de IJssalon, Quattro Formaggi pizza eten bij Gusto, een dag naar school in groep 6, pannenkoeken eten bij opa Joop, varen met oom John, logeren bij haar grote neven, shoppen bij Coolcat en H&M, stroopwafels, port salut en mozzarella eten (hebben we hier wel, maar zó duur), bij vriendinnetjes spelen/slapen, naar Katja en Etienne en "haar" cavia's kroelen.

Mijn lijst: tijd doorbrengen met mijn familie en vrienden. Dus dat zal veel koffie en wijn drinken worden, ook ijs eten bij de IJssalon en een pizza bij Gusto is een 'must'. Daarom misschien een CX les bij de Uitweg volgen met Ingrid om de calorieën eraf te branden, shoppen bij de Decathlon, HEMA, H&M, fietsen, bruin brood eten, kletsen, misschien een 26e reunië, kletsen, kletsen en nog meer kletsen.

Mijn emigratie vriendin is onlangs terug geweest naar NL en ze vertelde dat je je een ongeluk reist om iedereen te zien. Dat herinner ik me ook van Virginia en Jeff als zij in NL waren. Misschien moet ik met een hoop mensen tegelijk in een leuk kroegje in 'Hillibillie' afspreken. Iemand suggesties?

In Rotterdam heb ik 2 aanbiedingen voor bed, bad, brood. Ik hoop ergens een fiets te kunnen lenen en anders gaan we met de tram. Het gaan 2 heerlijke weken worden, te kort, te druk. Maar het is het waard weer even aan Nederland te snuffelen en fysiek contact te hebben.

.

13. | Het keukenmes

Vorig jaar hebben wij een groentetuintje aangelegd. Superhandig voor kruiden en goed voor de portemonnee. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst tomaten heb gekocht. Of basilicum. Zelfs de groene paprika's groeien goed.

Maar deze blog gaat over 'silverbeet'. En groente die niet in NL wordt verkocht (geloof ik) en een kruising is tussen spinazie en andijvie. Ik maak er stamppot van (ik blijf een Nederlander tenslotte) met vegaworstjes erbij. De 'silverbeet' groeit als kool in de tuin, dus ik ging met een keukenmes wat 'silverbeet' snijden. Ik pak de onderkant vast en snij door de 'silverbeet' stengel heen dwars mijn handpalm in. Ik had het scherpe keukenmes gepakt. Geen goed idee. Ik keek naar mij hand en rende naar de keuken. Ik zal jullie de gore details en de foto besparen, maar dit zag er niet goed uit. Luna had een vriendinnetje over, Nico was niet thuis en ik zat daar met een hand vol bloed. Wat nu?

Toch maar Nico bellen en gelukkig was hij al half onderweg. Hij keek naar mijn hand en zei wat ik al vreesde: 'lets get to the hospital'. De meisjes naar de buurvrouw gebracht en wij naar de AMC, de eerste hulp in het ziekenhuis. Het rare in NZ is dat als je naar een dokter gaat, je een consult kan aftikken van 60 dollar of meer. Hetzelfde geldt voor de tandarts. Maar als je een ongelukje hebt, zoals nu bij mij, dan is alles gratis. De tetanusprik die ik moest krijgen, de verdoving, de hechtingen, de antibiotica, de nabehandelingen, de hechtingen verwijderen. Ik ben nu 5 keer terug geweest en het kost me niks. Ja tijd, want het is er altijd druk.

Een groot nadeel van deze domme actie is dat ik niet mag lesgeven. Een week lang niet in 'the pool'. In mijn geval een week geen inkomsten, want ik ben een 'casual' en werk op basis van een 0-uren contract. Ik heb standaard 12 uur per week, maar als ik niet werk, heb ik niks. En mijn baas moet 4 ochtenden een vervanger vinden om mijn klasjes over te nemen.

Deze week woensdag ben ik weer begonnen met lesgeven en vrijdag ging ik terug naar de AMC om mijn hechtingen eruit te laten halen. Het zag er allemaal goed uit zei de dokter. Er ging een nieuwe pleister op en hij zei "Laat de pleister er 10 dagen opzitten en het mag nat worden". "Het mag nat worden, mag ik ook zwemmen", vroeg ik terloops. "Nee, niet zwemmen. Ik raad het je af, geef het rust en neem geen risico's tijdens het genezingsproces". Ok, die zag ik niet aankomen.

Nu moest ik mijn baas gaan bellen met het slechte nieuws. Ik zou zaterdag iemands shift overnemen wat niet ging lukken. En weer een week geen inkomsten.

Over ongelukjes gesproken... grappig dat dit blog nummer 13 is.

12. | Leuker kunnen we het niet maken.

De blauwe envelop heeft ons ook weten te vinden. De kleine, houten brievenbus aan het begin van de oprit stortte bijna in elkaar van het gewicht van de envelop. Voor mij. Een tweede pakket volgde een week later. Voor Nico. Inhoud: het M-formulier. En extra dik formulier voor iedereen die niet meer in NL woont. Leuker kunnen ze het niet maken.

Al jaren laat ik mijn IB invullen door een belastingadviseur. Ik dacht nog 'dat komt wel goed, ik laat het nog één keer door hem doen'. Totdat ik op de website van de Belastingdienst las dat het M-formulier NIET digitaal te versturen is. Het zweet brak me uit. Echt? We leven in 2017, hoezo niet?

Inmiddels heb ik een 'faceTime' afspraak staan voor dinsdag, heb ik zoveel mogelijk jaaropgaven gedownload, pensioenoverzichten geprint en NZ informatie verzameld. Het allerbeste nieuws kwam van mijn belastingadviseur die me vertelde dat hij wél het M-formulier digitaal kan versturen. Halleluja. Eén nadeel: we moeten ALLE gegevens zelf invullen. Dus geen vooringevulde IB opgaven die je alleen nog moet checken. Nee, leuker kunnen ze het niet maken.

Het gaat een leuk projectje worden, er zullen heel wat 'faceTime's sessies overheen gaan ben ik bang, gelukkig krijg ik tot 1 juli de tijd. Nu maar hopen dat we geld terugkrijgen en niet moeten terugbetalen. Het hele emigratieproces heeft al genoeg gekost. Zou je verhuis- en visumkosten kunnen aftrekken?

11. | Vrije dinsdag

Ik werk 4 ochtenden in de week bij St. Cuthbert's Swim School. 13 Uur per week in het chloor, 13 uur per week binnen in een heet zwembad. Op dinsdag ben ik vrij en dan wil ik iets leuks doen. Het liefst buiten met een goede kop koffie. Mijn emigratie vriendin Lizzy heeft nog geen werk en met haar spreek ik dan ook regelmatig af. Zij houdt van wandelen en de Nieuw Zeelandse natuur, net als ik. En van gratis activiteiten, net als ik, omdat we hebben allebei weinig geld hebben.

Dus zo reden we vandaag naar Puhinui Reserve voor een 'Free Park Ranger Walk'. Met een gids en ongeveer 50 anderen mensen liepen we ruim 2 uur door het gebied wat normaal gesproken afgesloten is voor publiek. Het park ligt aan de westkust en is broedplaats voor verschillende zeldzame (waad)vogels die zich verstoppen in de mangrove bossen. Ik ken al die vogels natuurlijk niet of de namen van de planten die er groeien, maar het lopen is heerlijk en we genieten van de mooie omgeving. In de groep lopen een aantal mensen mee die regelmatig dit soort 'walks' doen. Zij lopen de route met een vuilniszak en rapen ondertussen zo veel mogelijk afval op. Niet dat de de mensen het daar weggooien, maar het spoelt gewoon aan. In de mangrovebossen hangt het plastic aan takken en op het strand liggen de flessen en verpakkingen. ONS afval, wat wij op straat gooien of over boord. Onze volgende wandeling met een gids is een 'beach clean up day' besluiten we.

Lang geleden heb ik een keer een t-shirt van Greenpeace gekocht met 2 voetafdrukken erop en de tekst: 'the only thing you should ever leave on the beach'. Het t-shirt heb ik niet meer, maar de tekst vergeet ik nooit.

10. | Back to normal

De 6 weken zomervakantie zijn voorbij. Iedereen klaagde over de zomer. Over hoe koud het wel niet was, de constante wind, de regen en wanneer de zomer nou eindelijk zou beginnen.

Nou, die kwam in de laatste week. En die hadden wij als vakantie in de agenda gezet. We hebben één dag geklust (laatste slechte dag met regen), ik ben één dag om half 6 opgestaan om 8 deuren te verven en de rest van de week hebben we op het strand van Waihi Beach gelegen, een hele mooie wandeling gemaakt en het goud museum van Waihi bezocht. Aangezien we ons klushuis op 1 maart gaan verhuren (EINDELIJK!), vonden we een beetje historie over Waihi geen overbodige luxe. Nu we er dan toch nog zijn....

Ik sleep overal informatieboekjes van mee. 'The 15 must-do-walks in the Coromandel' was er een van. Op een half uurtje rijden van Waihi, over slinger wegen en een stuk gravel road, kwamen we aan bij Wentworth Valley. Nummer 14 uit het boekje. Een makkelijk toegankelijk pad brengt je in 2,5 uur (heen en terug) naar de Wentworth Falls. Heerlijke natuur met overal varens en 'Nikau palms'. Luna noemde ze 'Papa Palms'. We liepen langs een beekje langzaam omhoog met als beloning de waterval. Ik moet eerlijk bekennen dat de waterval een klein beetje tegenviel rond deze tijd van het jaar (mijn mening), maar de wandeling zelf was zalig. Op de terugweg klauteren we over rotsen door het beekje en maken we een dam. Dat deed me denken aan mijn eigen jeugd: op de camping in Duitsland konden mijn zus, broer en ik uren in de beek spelen en dammen bouwen tot onze laarzen overstroomden.

Wentworth Valley

Whiritoa beach


De laatste dag van de vakantie, maandag 30 januari, was een landelijke feestdag: Auckland Anniversary Day. En mijn verjaardag. Hoe lekker was dat om deze in de zon te vieren. De zon is hier heel erg heet. Standaard de parasol mee en een fles zonnebrand factor 50 water resistant. Op een middag hebben we Luna te lang in het water gelaten tijdens het 'bodyboarden' en haar hele gezichtje was rood. Dat voelt écht niet goed als ouder om je kind te laten verbranden.

Inmiddels is het normale leven weer op gang gekomen. Luna is begonnen in Year 5 (bij weer een super leuke juf), Nico is terug op de golfbaan en ik lig al 3 dagen in het zwembad met babies en kleuters. Ik was stik zenuwachtig de eerste dag. Ik voel me toch een buitenlander die de taal niet goed genoeg spreekt om duidelijk aan ouders uit te leggen wat ze moeten doen in het water. Ik vind zwemmen leuk, maar ik ben geen Ranomi Kromowidjojo. Het zal moeten wennen, iedere nieuwe baan is spannend en je weet het allemaal nog niet zo. Op naar week 2.

9. | 2016

Een jaar geleden had ik geen idee wat er me te wachten stond. Op 6 januari werd Nico aangenomen op Remuera Golf Course. De dag waarop wij zijn getrouwd en 6 jaar later de dag dat mijn wereld overhoop werd gegooid.

Het is een stap geweest die ooit een keer gemaakt zou gaan worden. En als het zover is, dan komt het voor iedereen onverwachts en te snel. Het was ook geen plan waar Nico en ik al jaren mee rond liepen 'we willen weg uit Nederland'. Integendeel, Nederland heeft veel goeds te bieden en we hebben er een goed leven gehad. Ik 48, samen met Nico 15 en met Luna 9 jaar.

Het moment was daar. Een goede baan voor Nico en ik die mijn baan kwijt raakte. Voor Luna is het ook het juiste moment om te verhuizen, voor ze te veel gehecht raakt aan vrienden en dagelijkse dingen. Ze kan zich nog makkelijk aanpassen, zo jong als ze is. Time will tell...

Dat was het dan. We gaan ervoor, het avontuur kan beginnen.

Op 18 februari vertrekt Nico naar NZ en laat mij en Luna 5 maanden alleen achter. Ik maak mijn laatste weken af bij studio Keijzer en vraag een uitkering aan. Voor de vorm solliciteer ik, maar weet dat dat niks meer gaat uitmaken.

Ik schilder het huis, sop en boen me een ongeluk, ruim op, gooi weg en geef weg tot het moment dat het huis in de verkoop gaat. Binnen een week was het verkocht voor de vraagprijs. Al het harde werken werd beloond.

De maanden die resten zijn maanden van regelen, heel veel regelen. Visum aanvragen, ongelofelijk veel opzeggen, nog meer weggooien, inpakken en afscheid nemen. Dan zijn er zoveel laatste dingen. 

Laatste keer Duinrell met Francoise en Luna, laatste keer kippenfilm, laatste keer Parade, laatste Westerkaatje, laatste weekendje weg met Katja, laatste keer fietsen, laatste hockeywedstrijd, laatste schooldag, laatste kinderfeestje, laatste keer sporten met Ingrid, laatste keer eten bij Onno en Danielle, laatste knutselclub met opa Joop, laatste boottocht meet John en Inge, laatste keer koffie met Monique, laatste keer wandelen met Maaike, laatste keer logeren bij oma Nelleke, laatste kerstbruch (in juni!) bij Pauline, laatste Walden (25e) reunie. En het laatste weekendje weg met mama en Joke naar Sneek.

En dan komen de weken dat er iedere dag iets niet meer terugkomt. Gelukkig ook de dag dat Nico wél terugkomt. De week dat het huis leeg moet, de container geladen gaat worden, er een afscheidsfeest wordt georganiseerd door mijn zus en vriendinnen. En daar staat iedereen die me lief is en me het beste gunt. De week die we in het huis van Pauline en Oscar en Katja en Etienne doorbrengen met mijn familie bij elkaar. Het afscheid nadert op vrijdag 29 juli. En moeilijke, emotionele dag. En dag die mij nog steeds raakt als ik er aan denk. Een dag met een nieuw begin aan de andere kant van de wereld.

Ik weet niet of jullie het droog hebben gehouden bij het lezen van deze blog, ik in ieder geval niet bij het schrijven :-)