8. | Kerstmis

Een jaar geleden reden we in de kou op de fiets naar de kerk in Schiebroek voor de jaarlijkse kerstdienst van de Tarcisius school. Dit jaar reden we in t-shirts met de auto naar de 'Trinity Cathedral' voor het 'Carol Concert' van Remuera Primary School (RPS).

Na het welkomstwoord van (jawel) de principal mr. Stephan King begon het concert. Het was geweldig. In 4 korte delen werd het kerstverhaal van Scrooge gespeeld en tussendoor waren er optredens van het RPS Orkest, de RPS rockband, de RPS Marimba group en het School Koor. De 'junior, de middle en de senior school' hadden elk hun eigen lied en Luna zong luid mee met 'Celebrate the world'. Het zag er allemaal heel professioneel uit.

Er wordt heel veel aandacht besteed aan toneel, zang en dans op school. Nico en ik hopen dat Luna volgend jaar daar iets mee gaat doen, want ze vind zingen en toneel leuk. Ze zingt de sterren van de hemel. Thuis. Alleen dat ellendige podium... daar durft ze niet op, want dan kijkt iedereen naar haar.

Nog anderhalve dag school. 'Secret Santa' en klassenfeest op donderdag en vrijdag om 12 uur uit.
Secret Santa is totaal nieuw voor ons. Je trekt een loodje van iemand uit je klas en daar koop je een kadootje voor. Je mag het tegen niemand zeggen. Nou, dat is dus niet gelukt. De volgende dag wist Luna wie haar 'secret Santa' was en wist Sunuty dat Luna haar 'secret Santa' was.

Vanochtend stond Luna te stuiteren om naar school te gaan. Met een schaal vol poffertjes-met-fruit-op-een-prikker voor het klassenfeest reden we naar school. Het wordt vast een leuke dag.

Volgend schooljaar worden de klassen gehusseld. Dat betekent dat Luna met andere kinderen in een klas komt. Dat gebeurt ieder schooljaar. Haar vriendinnetjes gaan naar een andere klas, wat op zich jammer is. Maar ze zal ongetwijfeld nieuwe vriendinnen maken. Ander land, andere gewoontes.

7. | Dingen die anders zijn

Als ik in de auto zit, dan zie ik vaak dingen waarvan ik denk: 'gek dat dat hier zo is geregeld'. Of 'Raar dat ze dat nog niet hebben.' Wat is er anders dan in NL?

1. Mijn naam. Ik heb 1 letter in mijn naam die niet uit te spreken is: de G. Na 48 jaar heet ik niet meer Helga, maar Helka. Burns is geen probleem en den Daas gebruik ik niet meer.

2. De meesten weten het wel, maar er wordt in NZ links gereden. Dat went best snel, alleen links schakelen went niet snel. Ik zat vaak naast de juiste versnelling en dat maakt zo'n akelig geluid. Nico grapte dat als ik zo doorging, we een binnen een maand nieuwe versnellingsbak nodig hadden. En Luna wilde de eerste weken niet eens bij mij in de auto. Alleen... ze moest wel, anders moest ze lopen naar school.

3. Nummerplaten op auto's. Als je veel geld heb (en dat hebben heel veel mensen in de wijk waarin wij wonen) dan koop je een nummerplaat met een leuke tekst erop. Bijvoorbeeld I LUV U. Of AWESOME. Of OK JAN. Deze zag ik laatst op de snelweg in de middelste baan rijden. OK JAN, kan je ietsie sneller rijden? Alles kan blijkbaar en sommige zijn best grappig. Dan denk ik: Als, áls ik heel veel geld zou hebben, wat zou ik dan op mijn nummerplaat zetten. HELGA? Dat bestaat vast nog niet. GERS? DOEI? SNOES? ECHWEL?

4. Electrische auto's. We zitten echt aan de andere kant van de wereld, want electrische auto's zijn op een hand te tellen. Ik heb één Tesla gezien met het stuur links zoals in NL. Wat in NL steeds populairder wordt, is hier niet belangrijk lijkt het wel. Terwijl het gat in de ozonlaag in NZ toch echt het grootst is.

5. Brood. God, was mis ik het brood. Dat lekkere donkerbruine brood met zaden en pitten. En een harde korst. Dat je vers uit de winkel al wilt opeten. Het brood in NZ is vooral geschikt om in de broodrooster te stoppen. En laten we die nou niet hebben mee genomen. Het brood is klef, smakeloos en zelfs in 'multigrain' moet je de zaden zoeken. Ik at al niet veel brood meer, maar in NZ gaat het me wel erg makkelijk af.

6. De stoplichten. Als je staat te wachten voor rechtdoor, sta je in dezelfde baan als voor linksaf. Het stoplicht voor rechtdoor springt op groen, het stoplicht voor linksaf staat nog op rood. Vooraan staat iemand die links moet en mag dus nog niet rijden en houdt dus de hele boel op. Het verkeer voor rechtdoor moet wachten totdat het stoplicht voor linksaf ook op groen springt. En dat kan soms wel even duren. Snappie het nog?

7. De HEMA, de Lidl, de Action, het Kruidvat, de Mediamarkt. Al die fijne winkels met scherpe prijzen en super-doeper aanbiedingen. Ik moet ze hier nog ontdekken.

8. De zakken chips. Ik ben een chips liefhebber, dat weten jullie. De zakken in NZ zijn klein. Of misschien zijn het wel gewone afmetingen als je XXL zakken van Lays gewend ben.

Wordt vast vervolgd.

6. | ESOL

ESOL betekent 'English for Speakers of other Languages'. Luna heeft 2 keer per week ESOL les. Ze wordt dan uit de klas gehaald en heeft met een klein groepje engelse bijles. Haar engels is enorm vooruit gegaan, vooral het lezen. Schrijven is nog wat moeilijker.

Deze week had Luna ESOL lunch. Ze moest een gerecht maken uit haar vaderland en het moest makkelijk (met de hand) te eten zijn. Nou, die keuze was snel gemaakt: poffertjes. Mijn poffertjespan zit nog in de doos ergens onder het huis, maar gelukkig had Virginia er nog een staan. Bij het 'Holland House' hadden we afgelopen weekend Koopmans poffertjesmix gekocht voor NZ$ 8,95!! Vooruit dan maar. Woensdagmiddag hebben we staan bakken. Wat een werk, maar Luna was happy.

Ook mocht Luna in een kostuum van het vaderland verkleed komen. Klompen of een traditionele Zeeuwse jurk heb ik niet ingepakt. Wel alle oranje spullen voor Koningsdag, de EK's en WK's, de AH welpies en wuppies. Alles is mee. Ik ben met Nico onder het huis gedoken op zoek naar box 18. Want daar zat het in. Halleluja voor de lijstjes.

Donderdagochtend met poffertjes en outfit naar school. Ik had me opgegeven om mee te helpen, in de hoop weer wat mede-migranten te ontmoeten. En de ESOL juf: it's nice to have a face with the name.

De meeste kinderen die ESOL les krijgen, komen uit Azië: China, Japan, Taiwan, Korea, Thailand, Sri Langka, heel weinig Europese kinderen. Luna viel wel op in haar oranje kleren.

De kinderen moesten in hun eigen taal zich voorstellen en zeggen uit welk land ze kwamen. Niet Luna. Die gaat het podium NIET op, want dan kijkt iedereen naar haar. Dat vindt ze doodeng. Zo jammer!! Misschien moet ze op een cursus 'Angsten overwinnen' of 'zelfvertrouwen opbouwen'. Hoewel.... ze is de clown van de klas en thuis dansen, zingen en acteren kan ze als de beste. Als ze wat wil, stapt ze erop af en regelt het wel even. Dan is ze vol zelfvertrouwen en is de schaamte ver te zoeken.

Er was heel veel eten meegenomen. Van sushi tot dumplings, van roti tot curry... heerlijk. Gelukkig was er voor de ouders ook nog een bord over. En de Dutch poffertjes waren zo weg.

Ik had me opgegeven om een typisch Nederlands spelletje te doen met de kids. Koekhappen had ik in gedachte, maar om ook nog eens 8 dollar uit geven voor ontbijtkoek... Dus werd het aardappelrace. They loved it! Daar liepen de Chinese meisjes in kimono te rennen met een lepel en aardappel.

Aan het eind was er nog een piñata georganiseerd en vlogen de snoepjes door de 'hall'. ESOL lunch 2016 was een succes.

5. | Werk

Als je mij had gezegd dat mijn eerste baan in NZ in het zwembad zou zijn, had ik hard gaan lachen. Ik heb wel gezegd dat ik best achter de balie van een sportschool zou willen werken. Sportieve omgeving, gezonde leefstijl, dat soort dingen. En nu lig ik alweer 2 weken iedere dag 3 uur in een 32 graden bad. Ja, 32 graden, want ik ga met babies en peuters zwemmen.

Hoe is het zo gekomen. Virginia, de moeder van Nico, werkt op St. Cuthberts College. Een privéschool voor meisjes met heel veel sportfaciliteiten. Ze heeft een administratieve functie en zit dicht bij het vuur. Virginia had mij al eerder op een administratieve functie gewezen. Gesolliciteerd, uitgenodigd, maar de uren kon ik niet combineren met de school van Luna. Toen stuurde ze me een mail dat ze in het zwembad op zoek waren naar zweminstructeurs voor babies en peuters. Parttime. Ervaring niet nodig. Wel een positieve instelling een altijd een lach. Dat kan ik wel, dus ik op gesprek. Ik kon de volgende dag beginnen. Eerst 2 weken de ochtenden meelopen en als alles goed gaat, ga ik daarna langzaam beginnen met lesgeven.

En zo lig ik opeens in het water met blije mama's en 'cute little babies'. En moet ik in het engels kinderliedjes meezingen. Super leuk. Ik heb altijd met Luna gezwommen als baby en vond het geweldig. Luna is nog steeds een waterrat en is nooit bang geweest om kopje onder te gaan. Dus behalve leuk, is het ook nuttig voor een baby is mijn ervaring.

De eerste dag kwam ik thuis en ik viel om van de slaap. De hele ochtend in een warm zwembad... ik had geen idee. Ik slaap nooit overdag. Echt nooit. Slapen doe je 's nachts. Maar nu riep mijn hele lijf 'SLAAP'. Ik crashte op de bank om daarna weer fris en fruitig naar school te scheuren om Luna te halen. Inmiddels ben ik gewend en kom ik niet meer als een zombie thuis.

Ik leer nieuwe jonge mensen kennen, want de meeste lessen worden gegeven door studenten. Ik heb 's ochtends een doel naast Luna naar school brengen. En hou nog een paar uurtjes over om de boodschappen te doen, zelf te sporten of met iemand koffie te drinken. Die mis ik wel, de koffie. Ik kan geen 'coffee-to-go' meenemen naar de rand van het zwembad en ondertussen de babies laten dobberen. Safety and health staan hoog in het vaandel in NZ.

4. | Vrienden maken

Toen wij 3 maanden geleden naar NZ vertrokken, moesten we in Brisbane overstappen. Op de hele vlucht hadden we nog geen woord Nederlands gehoord. Wie gaat er in de winter in godsnaam naar NZ? Heel gek was dat dus niet. Op het vliegveld snel even plassen. Op de WC kwamen we een Nederlandse vrouw tegen. Luna zegt: "Wij gaan emigreren". Zegt de vrouw: "Ik ga ook emigreren". Hoe toevallig! In alle snelheid hebben we emails uitgewisseld en even later rennen we met hete koffie naar de gate voor de 'final call to Auckland'. 

Een paar dagen later had ik een email van haar hoe het ging en of ik koffie wilde drinken. Ze woont aan de andere kant van Auckland. Dat betekent dat ik in mijn Suzuki Swift* de snelweg op moet en de Harbour Bridge over. Nico had op Google Maps laten zien hoe ik moest rijden met alle fly-overs die ik onderweg tegenkom: volg de Northern Motorway 1 en blijf rechts rijden. Dan komt het goed. Dat was wel even een dingetje en ik vond het heel wat dat ik er in een keer heen reed. Daar stond Lizzy op mij te wachten. Koffie bij 'the Jam Café' met heel veel gesprekstof. 

Inmiddels hebben we al een paar keer een 'koffiedate' gehad en bij mooi weer lopen we lekker langs het strand. Het is fijn om in je eigen taal te kletsen en te klagen. Je dipjes te delen. Want, YES, die heb ik hoor!

Op de school van Luna met moeders afspreken gaat moeizaam. Als je kind 9 is, zet je ze voor de school uit de auto. Met moeite kan er nog een kusje af en een zwaai ('Nee, je hoeft niet mee te lopen mama)' en dan rij je weer weg. Dus geef ik me enthousiast op om mee te helpen met de maandelijkse 'Friday Sausage Sizzle' in de hoop daar wat mensen te ontmoeten. In de keuken doe ik de afwas en leer Denise kennen. Een moeder van 2 meiden die 4 maanden geleden uit Zuid-Afrika is geemigreerd.

We spreken af voor een koffie. We spreken af voor een 'walk' in de buurt. We spreken af om Mount Hobson (143m hoog) te beklimmen. En zo leer ik weer Asli kennen. Een Turkse moeder die net als ik op 1 augustus in NZ is komen wonen. 

We besluiten om ieder maandag te gaan wandelen (zolang ik geen werk heb tenminste) en wie weet sluiten er meer emigranten moeders aan.

Het grappige is hier dat als je voor en 'walk' gaat, iedereen zich aankleed alsof ze de marathon gaan rennen. Profi gympen, strakke hardloop broek, t-shirt, pet op. Ik trek mijn halfhoge laarsjes aan en een spijkerbroek. Voel me toch een beetje underdressed....  

* Voor de BVH'ers: nooit gedacht bij het maken van de vele Suzuki advertentie's dat ik ooit een metallic, lichtgroene Swift zou rijden. 

3. | Oktobervakantie

'Term' 3 op school is voorbij en dat betekent vakantie. Twee weken oktobervakantie. Wat gaan we doen in een stad die ik nog aan het ontdekken ben?

Het eerste weekend zaten we in Waihi met alleen maar regen. Het regende zo hard, dat je het beekje beneden bij het huis zag veranderen in een kolkende rivier. Het grasveldje stond volledig onder water. Van de week kwamen we erachter dat dat stukje grond is afgebroken: het is een stuk lager gezakt en hangt half in het beekje. Op naar de gemeente, want het stukje grond is van hen. 'You'll hear back from us'. Ok then.

We zijn naar de film 'the Storks' gegaan, hebben gezwommen, zijn naar de speeltuin geweest, een meisje uit Luna haar klas is komen logeren. Spelletjes gespeeld, heel veel gekaart, appelflappen gemaakt, veel DVD's gekeken en laat naar bed. 

Luna en haar nichtje Demi hebben een vogeltje gered uit de klauwen van een poes. Of het vogeltje iets gebroken had, was niet helemaal duidelijk. Er was geen bloed, maar er zat weinig leven meer in. Met veel zorg en liefde is ze de nacht doorgekomen. Broodkruimels gevoerd en met een spuitje water gegeven. Helaas, de volgende ochtend is het vogeltje overleden. Luna en Demi hebben haar in de tuin begraven. "Heb ik weer een dier begraven mama" zei Luna.

Aankomend weekend gaan we weer naar Waihi waar zondag een vegetarisch food festival is. De weersvoorspellingen zijn erg slecht, maar we gaan ervoor. Ik heb schattige roze rubber laarsjes gekocht en het kan me niet schelen. Ik had geen keus trouwens, want mijn maat 36 is een kindermaat. En dan kom je uit in de gekleurde laarsjes met poezen en honden. Ik heb de goedkoopste die er zijn, zolang ik maar droge voeten heb en door de modder kan lopen.

Maandag is het 'back to normal' en gaan we 'term 4' in richting de kerstvakantie. 6 Weken kerstvakantie. Best gek, maar heerlijk!

2. | Tui

Afgelopen weekend waren we in ons klushuis in Waihi om de woonkamer af te verven. Het liep allemaal anders, de muren zijn nog zo als ze waren. Brad, de buurman, kwam het keukenblad erin leggen. Het oerlelijke, rode, lekkende keukenblad ging eruit en is vervangen door een grijs-blauw gemêleerd keukenblad. Zo mooi! Maar omdat er geschuurd en gezaagd werd, werd er dus niet geverfd.

De meeste van jullie kennen de kiwi als de 'native' vogel die alleen in NZ voorkomt. Een andere vogel is de Tui. Je ziet 'm niet veel. Hij verschuilt zich in bomen en door zijn donkere kleuren is hij moeilijk te zien. Maar horen des te meer. Zijn aparte manier van zingen maakt je om 5 uur in de ochtend wakker. Klaarwakker. Zeker nu de lente in aantocht is en de hormonen gaan opspelen of als de tui's in elkaars territorium komen. Het geluid is erg herkenbaar, een soort van klakken en piepende geluid. Heel hard, maar zo mooi. Ik hoop dat het filmpje het doet....

In Waihi staat voor het huis, op ooghoogte op het 'deck', een kowhai boom. En boom waar nu gele bloemetjes in beginnen te groeien. Een boom waar de Tui gek op is. In die boom zaten twee Tui's die zich vol zaten te vreten met nectar. Je kon ze super goed zien zo op ooghoogte in een bijna kale boom. Zodra ze doorhadden dat je zo dichtbij stond, vlogen ze weg.

1. | De eerste weken...

De afgelopen 6 weken heb ik me suf geappt, geskypt en gemaild om iedereen een beetje op de hoogte te houden van hoe het ons vergaat in NZ. Mijn zus zei van de week "waarom maak je geen blog aan?" Ja, waarom niet Helga?

A. heb ik wat te doen.

B. daar leer van (want hé, dit is mijn eerste blog 'ever').

C. dat is leuk voor de achterblijvers in NL.

D. ik heb dagboeken vol geschreven, dus waarom geen blog.

Daar gaan we...

We kwamen begin augustus in de kou aan in Auckland. En kou hier is andere kou dan in NL. Er is geen verwarming in de huizen. Straalkacheltjes in de woonkamer en slaapkamers en 4 dekens op bed. Kia Ora. Welcome.

De eerste week zijn we naar ons huis in Waihi gegaan. Waihi ligt op 2 uur rijden ten zuiden van Auckland. Daar hebben we een huis gekocht met als doel dat permanent te verhuren. De overwaarde van de Prinses Margrietlaan hebben we belegd in dit huis. Want een huis kopen in Auckland is niet mogelijk: gemiddelde prijs van een koophuis is deze week vastgesteld op 1 miljoen NZ dollar. Totale waanzin. De huizenmarkt is oververhit en niemand heeft een oplossing.

Het huis in Waihi is een klushuis, dus daar draaien we onze handen niet meer voor om (Joop en Aad, zijn jullie druk de komende maanden?). Er moet voornamelijk heel veel worden geverfd en schoongemaakt, de tuin moet worden gedaan en er wordt een nieuw keukenblad geplaatst. In de vrije weekenden gaan we erheen. Niet altijd even leuk voor Luna, maar in (jawel, één van) de badkamers zit een jacuzzi. Op zondag gaat Luna dan liggen bubbelen en komt er met schubben en vinnen 3 uur later weer uit.

Luna is alweer aan de 6e week op school bezig. Ze zit op Remuera Primary School, jaar 4, room 20. Een leuke, gezellige school en een hele lieve juf. De eerste week was meteen een feestje met pizza en ijs (had iemand uit de klas gewonnen) en 'sausage sizzle' op vrijdag. Het was even wennen, maar ze heeft wonderbaarlijk snel haar draai gevonden. Ze kan goed meekomen en het lezen en schrijven gaat steeds beter. Je ziet haar met de week vooruit gaan. Ze spreekt regelmatig met een meisje uit de klas af om na schooltijd te spelen. Een jongen uit haar klas woont naast ons, hij loopt af en toe binnen voor een potje hockey of tennis in de tuin. En oma is er altijd om tegenaan te kletsen, een potje mee te kaarten en leert haar naaien.

Nico werkt op Remuera Golf Course en dat gaat goed. Leuk team van mannen, hard werken en op tijd thuis. Dat is wel eens anders geweest.

En ik? Ja, ik ben druk met van alles en op zoek naar werk. Ik breng Luna om half 9 naar school en haal haar om 3 uur weer op. Ik doe de boodschappen, op maandagochtend stofzuig ik het hele huis, werk in de tuin, ga sporten bij les Mills, lees de NL krant op internet, ik kook, ik doe de was, help Luna met haar huiswerk en pak onze dozen uit die inmiddels gearriveerd zijn. Een dag is zo voorbij...

Ik heb de tandarts en dokter al gezien wat op zich een record is. Na 2 weken lag ik in de stoel met een tandvlees ontsteking (nog nooit gehad) en na 4 weken zat ik bij de dokter met een dicht oor (nog nooit gehad). Inmiddels kan ik weer kauwen en horen en ben 162 dollar armer.

De heimwee gevoelens spelen af en toe op. Pauline haar verjaardag, Max z'n 16e verjaardag, Duizel in het park en alle andere leuke Rotterdamse festivals, start groep 6, de warmste september ooit, sporten met Ingrid, even snel op de fiets een boodschap doen, koffie met mama, kippenfilm, Westerkaatje, zaterdagochtend langs de hockeylijn, knutselclub met opa Joop en ga zo maar door.

Het heeft tijd nodig en ik vergeet soms dat ik hier nog maar 6 weken ben. Soms voelt het nog als vakantie. "Give it a year" hoor ik veel. En dat gaan we doen.