De tussenstop in Bangkok was er één teveel, deze route gaan we niet meer vliegen. De tussenstop in Dubai moest en we hebben het vervelende met het aangename gecombineerd en een dagkamer geboekt in het Transit hotel op het vliegveld. Ik raad het je aan na een reis van 22.45 uur. Douchen, normaal eten, wegdromen in het gigantische bed, je laten masseren in de massagestoel op onze kamer, zwemmen en bubbelen in de spa. De tijd vloog om en in 'no time' waren we alweer op weg naar Amsterdam. Hoe spannend iedereen weer te zien.
De hele familie en enkele vrienden stonden op ons te wachten. Zo blij weer "thuis" te zijn. 's Avonds slapen we heerlijk bij mijn moeder.
De eerste donderdag gaat Luna een ochtendje naar haar oude klas. Een beetje verdwaald staat ze op het schoolplein maar al snel komen haar vriendinnetjes om haar heen staan en is het als vanouds. Ik loop met Monique richting de Bergweg, op de hoek komt Pauline aanlopen met 2 boodschappen tassen. Er is niks veranderd. Ik zwaai en Pauline zegt: wie staat er nou naar mij te zwaaien? Oh, het is Helgje. Die ochtend zit ik in de zon koffie te drinken en bij te kletsen met haar. Ik mag haar autootje lenen en moet weer rechts rijden. Raar? nee. Na een jaar NZ maakt het me niet meer uit aan welke kant ik rij. 's Avonds met Maaike naar wijnbar Mendoza. Het voelt niet alsof ik een jaar ben weg geweest. Je pakt de draad weer op, zo makkelijk gaat dat dus.
Het weekend ben ik bij Katja, we hebben een borrel in de tuin met wat vriendinnen, Luna ziet haar cavia's weer en is ziels gelukkig. Zondag na het ontbijt gaan Katja en ik even een stukje lopen. Even een stukje lopen, mijn God, op slippers loop ik door de polder van Barendrecht en kom terug met blaren. In de middag rijden we naar Onno en Danielle. Pizza's op de BBQ, rondje Utrecht in de Tesla, kletsen, het voelt allemaal zo thuis.
Maandag gaan Luna en ik shoppen in Rotterdam. Stroopwafel-ijs eten bij de IJssalon stond beide op ons to-do lijstje. 'Stroopwafel-ijs? Nee, dat verkopen we niet meer. Wel appeltaart-ijs'. Appeltaart-ijs haalt het niet bij stroopwafel-ijs kan ik je zeggen. Daar vlieg je dan de halve wereld voor over. Quattro Formaggi pizza eten bij Gusto stond ook op ons lijstje. Gelukkig was die er nog wel.
Het weekend zijn we bij mijn zus en neefjes. Nou ja, haal het 'jes' er maar af. Die jongens groeien tegen de klippen op. Verder doen we weinig, maar dat is goed zo. Gewoon bij elkaar zijn, daar gaat het om.
We gaan nog varen met John, ik ga lunchen met James bij de Kralingse Plas en gaan naar Duinrell met Francoise en Luna. Daar komen we toevallig Monique en Kaya tegen. Fijn, omdat ik die anders niet meer had gezien, Je kan niet alles doen en zien. Dan word je gek. Ik heb voor iedereen de tijd genomen, dat beviel prima.
Met mijn moeder gaan we naar de dierentuin en vriendinnetje Sophie gaat mee. BFF Sophie, wat leuk om die meiden samen te zien, Zo zie je maar... een jaar geen contact en dan is het meteen weer keuvelen en giechelen samen.
De laatste dagen blijf ik bij mijn moeder. We gaan uit eten, gaan naar de film, Luna eet trekdrop-ijs (gadver!) maar dan moeten toch echt de koffers gepakt worden. Ik doe wat ik kan, maar ze kunnen amper dicht. Ik mis blijkbaar toch enkele NL winkels en heb meer gekocht dan ik dacht. Misschien wordt het tijd voor een HEMA in Auckland.
En dan Schiphol. Er stond een mega rij. Eindelijk komen we bij de incheck balie. 'Woont u in Auckland? vraagt de stewardess. Ja zeg ik. 'Zou u een dag later willen vliegen, zelfde vlucht en tijd alleen een dag later?' Eh.. ik twijfel. Is Luna dan nog op tijd voor school. En ik op tijd voor werk? Ze gaat verder. 'Ter compensatie krijgt u een hotelovernachting en 2 gratis tickets die u voor de hele wereld kunt gebruiken'. Wat? Weg twijfel, we doen het. We moeten een half uur wachten of het doorgaat of niet. Dat half uur zitten we op een roze wolk. De hele familie is zo blij. Wat als.... dan komen we met kerst weer terug. Dat zou toch fantastisch zijn!
Terug bij de incheckbalie worden de namen afgeroepen.... Burns-den Daas. Shit, dat zijn wij. We krijgen nieuwe boarding passen en moeten gaan. Wat een anti climax, wat een enorme teleurstelling. Tranen vloeien, we nemen afscheid en haasten ons naar dat pokken vliegtuig. Bij de douane vraagt de man van de marechaussee of ik een toestemmingsverklaring heb. WTF! Nee, heb ik niet. Blijkbaar mag een ouder niet alleen reizen met een kind, omdat ze bang zijn dat dat kind wordt ontvoerd. Een toestemmingsverklaring van, in dit geval Nico, zou duidelijkheid geven dat ik Luna niet ontvoer. Nu zie ik er natuurlijk heel netjes en onschuldig uit, dus liet hij me gaan. Voor deze keer.
De terugvlucht was prima te doen. Het blijft lang, maar Dubai-Auckland is een non-stop vlucht. Even 15.45 uur je kiezen op elkaar en dan ben je thuis.
Het was heerlijk even terug te zijn. Het voelde als een warm bad. Bedankt voor de gastvrijheid en tot over een paar jaar. En vooral.... bedankt lieve mama dat je dit voor me hebt gedaan.
