16. | Luna 10 jaar

Het leven draait gewoon door. Luna werd gewoon 10 op 14 juni. We hebben het gewoon gevierd op school met zelfgemaakte worstenbroodjes, thuis zingen in de ochtend en een familie/vrienden feestje op zondagmiddag. Alleen is ze nu in de herfst (bijna winter) jarig.

Wat wil je trakteren Luna, zullen we samen iets bakken? "Nee, niemand doet dat, iedereen trakteert een zakje snoep of een lolly". Prima, lekker makkelijk voor mij. Op naar de Countdown voor een zak lolly's. Komt ze maandag thuis, had haar juf gezegd:
"I challenge you to make something different Luna". Bedankt juf Rachelle. Terug naar plan A en hebben alsnog worstenbroodjes gemaakt en de lolly's erop geprikt. Het leken net zeilbootjes. 'Challenge accepted'.

Woensdagochtend was ze echt jarig en stonden we naast haar bed 'er is er een jarig te zingen'. Ze was súperblij met haar Samsung tablet van ons, haar Mickey Mouse pyjama van oma Virginia en Jpa en de Nederlandse Donald Duckjes en Freek boek van oma Nelleke. 

Afgelopen zondag hadden we het familie feestje. De hele Nieuw Zeelandse familie en wat vrienden waren erbij. En dat zijn er veel. Een huis vol en voor mij een dag in de keuken. We doen het de NL manier: hapjes, taart en drank. Het was even wennen voor Virginia om niet alles te hoeven doen, maar het lukte. Zonder ruzie... Ik heb poffertjes staan bakken (God, wat duurde dat lang) en heb voor het eerst in mijn leven een appeltaart gemaakt. De Traditionele Hollandse Appelcake van Allerhande.nl. Wat was die lekker en wat was die snel op. Gelukkig had Nico nog een witte chocolade taart gemaakt, Luna's lievelingstaart. Ook zo op. Het was erg gezellig maar stiekem ook blij dat het weer voorbij is. Nu nog de Sleep Over Party met 8 vriendinnetjes aankomende zaterdag. HELP!

Ik miste de NL familie en vrienden. Best wel veel. De eerste verjaardag zonder oma, zonder opa, zonder tante, oom en neven en alle vrienden die geen feestje hebben overgeslagen in ons kleine bovenhuisje op de Prinses Margrietlaan. Ik moest even een traantje wegpinken. Het was zo erg, dat Luna en ik even een uurtje mount Hobson zijn gaan oplopen om alles te laten bezinken. Dan is ze zo'n lieve meid en begrijpt ze zo goed dat het een moeilijke dag is voor mij. Voor Luna lijkt het gemis minder te worden. Ik heb er vooral last van op bijzondere dagen. Zoals deze. Nog 2 weken en we staan op Schiphol! Can't wait....

Door een computer crash, kon ik de blog een week later pas plaatsen. Vandaar ook foto's van de sleep over party. En is het nu nog maar een week voor vertrek. Yes!