13. | Het keukenmes

Vorig jaar hebben wij een groentetuintje aangelegd. Superhandig voor kruiden en goed voor de portemonnee. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst tomaten heb gekocht. Of basilicum. Zelfs de groene paprika's groeien goed.

Maar deze blog gaat over 'silverbeet'. En groente die niet in NL wordt verkocht (geloof ik) en een kruising is tussen spinazie en andijvie. Ik maak er stamppot van (ik blijf een Nederlander tenslotte) met vegaworstjes erbij. De 'silverbeet' groeit als kool in de tuin, dus ik ging met een keukenmes wat 'silverbeet' snijden. Ik pak de onderkant vast en snij door de 'silverbeet' stengel heen dwars mijn handpalm in. Ik had het scherpe keukenmes gepakt. Geen goed idee. Ik keek naar mij hand en rende naar de keuken. Ik zal jullie de gore details en de foto besparen, maar dit zag er niet goed uit. Luna had een vriendinnetje over, Nico was niet thuis en ik zat daar met een hand vol bloed. Wat nu?

Toch maar Nico bellen en gelukkig was hij al half onderweg. Hij keek naar mijn hand en zei wat ik al vreesde: 'lets get to the hospital'. De meisjes naar de buurvrouw gebracht en wij naar de AMC, de eerste hulp in het ziekenhuis. Het rare in NZ is dat als je naar een dokter gaat, je een consult kan aftikken van 60 dollar of meer. Hetzelfde geldt voor de tandarts. Maar als je een ongelukje hebt, zoals nu bij mij, dan is alles gratis. De tetanusprik die ik moest krijgen, de verdoving, de hechtingen, de antibiotica, de nabehandelingen, de hechtingen verwijderen. Ik ben nu 5 keer terug geweest en het kost me niks. Ja tijd, want het is er altijd druk.

Een groot nadeel van deze domme actie is dat ik niet mag lesgeven. Een week lang niet in 'the pool'. In mijn geval een week geen inkomsten, want ik ben een 'casual' en werk op basis van een 0-uren contract. Ik heb standaard 12 uur per week, maar als ik niet werk, heb ik niks. En mijn baas moet 4 ochtenden een vervanger vinden om mijn klasjes over te nemen.

Deze week woensdag ben ik weer begonnen met lesgeven en vrijdag ging ik terug naar de AMC om mijn hechtingen eruit te laten halen. Het zag er allemaal goed uit zei de dokter. Er ging een nieuwe pleister op en hij zei "Laat de pleister er 10 dagen opzitten en het mag nat worden". "Het mag nat worden, mag ik ook zwemmen", vroeg ik terloops. "Nee, niet zwemmen. Ik raad het je af, geef het rust en neem geen risico's tijdens het genezingsproces". Ok, die zag ik niet aankomen.

Nu moest ik mijn baas gaan bellen met het slechte nieuws. Ik zou zaterdag iemands shift overnemen wat niet ging lukken. En weer een week geen inkomsten.

Over ongelukjes gesproken... grappig dat dit blog nummer 13 is.

12. | Leuker kunnen we het niet maken.

De blauwe envelop heeft ons ook weten te vinden. De kleine, houten brievenbus aan het begin van de oprit stortte bijna in elkaar van het gewicht van de envelop. Voor mij. Een tweede pakket volgde een week later. Voor Nico. Inhoud: het M-formulier. En extra dik formulier voor iedereen die niet meer in NL woont. Leuker kunnen ze het niet maken.

Al jaren laat ik mijn IB invullen door een belastingadviseur. Ik dacht nog 'dat komt wel goed, ik laat het nog één keer door hem doen'. Totdat ik op de website van de Belastingdienst las dat het M-formulier NIET digitaal te versturen is. Het zweet brak me uit. Echt? We leven in 2017, hoezo niet?

Inmiddels heb ik een 'faceTime' afspraak staan voor dinsdag, heb ik zoveel mogelijk jaaropgaven gedownload, pensioenoverzichten geprint en NZ informatie verzameld. Het allerbeste nieuws kwam van mijn belastingadviseur die me vertelde dat hij wél het M-formulier digitaal kan versturen. Halleluja. Eén nadeel: we moeten ALLE gegevens zelf invullen. Dus geen vooringevulde IB opgaven die je alleen nog moet checken. Nee, leuker kunnen ze het niet maken.

Het gaat een leuk projectje worden, er zullen heel wat 'faceTime's sessies overheen gaan ben ik bang, gelukkig krijg ik tot 1 juli de tijd. Nu maar hopen dat we geld terugkrijgen en niet moeten terugbetalen. Het hele emigratieproces heeft al genoeg gekost. Zou je verhuis- en visumkosten kunnen aftrekken?

11. | Vrije dinsdag

Ik werk 4 ochtenden in de week bij St. Cuthbert's Swim School. 13 Uur per week in het chloor, 13 uur per week binnen in een heet zwembad. Op dinsdag ben ik vrij en dan wil ik iets leuks doen. Het liefst buiten met een goede kop koffie. Mijn emigratie vriendin Lizzy heeft nog geen werk en met haar spreek ik dan ook regelmatig af. Zij houdt van wandelen en de Nieuw Zeelandse natuur, net als ik. En van gratis activiteiten, net als ik, omdat we hebben allebei weinig geld hebben.

Dus zo reden we vandaag naar Puhinui Reserve voor een 'Free Park Ranger Walk'. Met een gids en ongeveer 50 anderen mensen liepen we ruim 2 uur door het gebied wat normaal gesproken afgesloten is voor publiek. Het park ligt aan de westkust en is broedplaats voor verschillende zeldzame (waad)vogels die zich verstoppen in de mangrove bossen. Ik ken al die vogels natuurlijk niet of de namen van de planten die er groeien, maar het lopen is heerlijk en we genieten van de mooie omgeving. In de groep lopen een aantal mensen mee die regelmatig dit soort 'walks' doen. Zij lopen de route met een vuilniszak en rapen ondertussen zo veel mogelijk afval op. Niet dat de de mensen het daar weggooien, maar het spoelt gewoon aan. In de mangrovebossen hangt het plastic aan takken en op het strand liggen de flessen en verpakkingen. ONS afval, wat wij op straat gooien of over boord. Onze volgende wandeling met een gids is een 'beach clean up day' besluiten we.

Lang geleden heb ik een keer een t-shirt van Greenpeace gekocht met 2 voetafdrukken erop en de tekst: 'the only thing you should ever leave on the beach'. Het t-shirt heb ik niet meer, maar de tekst vergeet ik nooit.