4. | Vrienden maken

Toen wij 3 maanden geleden naar NZ vertrokken, moesten we in Brisbane overstappen. Op de hele vlucht hadden we nog geen woord Nederlands gehoord. Wie gaat er in de winter in godsnaam naar NZ? Heel gek was dat dus niet. Op het vliegveld snel even plassen. Op de WC kwamen we een Nederlandse vrouw tegen. Luna zegt: "Wij gaan emigreren". Zegt de vrouw: "Ik ga ook emigreren". Hoe toevallig! In alle snelheid hebben we emails uitgewisseld en even later rennen we met hete koffie naar de gate voor de 'final call to Auckland'. 

Een paar dagen later had ik een email van haar hoe het ging en of ik koffie wilde drinken. Ze woont aan de andere kant van Auckland. Dat betekent dat ik in mijn Suzuki Swift* de snelweg op moet en de Harbour Bridge over. Nico had op Google Maps laten zien hoe ik moest rijden met alle fly-overs die ik onderweg tegenkom: volg de Northern Motorway 1 en blijf rechts rijden. Dan komt het goed. Dat was wel even een dingetje en ik vond het heel wat dat ik er in een keer heen reed. Daar stond Lizzy op mij te wachten. Koffie bij 'the Jam Café' met heel veel gesprekstof. 

Inmiddels hebben we al een paar keer een 'koffiedate' gehad en bij mooi weer lopen we lekker langs het strand. Het is fijn om in je eigen taal te kletsen en te klagen. Je dipjes te delen. Want, YES, die heb ik hoor!

Op de school van Luna met moeders afspreken gaat moeizaam. Als je kind 9 is, zet je ze voor de school uit de auto. Met moeite kan er nog een kusje af en een zwaai ('Nee, je hoeft niet mee te lopen mama)' en dan rij je weer weg. Dus geef ik me enthousiast op om mee te helpen met de maandelijkse 'Friday Sausage Sizzle' in de hoop daar wat mensen te ontmoeten. In de keuken doe ik de afwas en leer Denise kennen. Een moeder van 2 meiden die 4 maanden geleden uit Zuid-Afrika is geemigreerd.

We spreken af voor een koffie. We spreken af voor een 'walk' in de buurt. We spreken af om Mount Hobson (143m hoog) te beklimmen. En zo leer ik weer Asli kennen. Een Turkse moeder die net als ik op 1 augustus in NZ is komen wonen. 

We besluiten om ieder maandag te gaan wandelen (zolang ik geen werk heb tenminste) en wie weet sluiten er meer emigranten moeders aan.

Het grappige is hier dat als je voor en 'walk' gaat, iedereen zich aankleed alsof ze de marathon gaan rennen. Profi gympen, strakke hardloop broek, t-shirt, pet op. Ik trek mijn halfhoge laarsjes aan en een spijkerbroek. Voel me toch een beetje underdressed....  

* Voor de BVH'ers: nooit gedacht bij het maken van de vele Suzuki advertentie's dat ik ooit een metallic, lichtgroene Swift zou rijden. 

3. | Oktobervakantie

'Term' 3 op school is voorbij en dat betekent vakantie. Twee weken oktobervakantie. Wat gaan we doen in een stad die ik nog aan het ontdekken ben?

Het eerste weekend zaten we in Waihi met alleen maar regen. Het regende zo hard, dat je het beekje beneden bij het huis zag veranderen in een kolkende rivier. Het grasveldje stond volledig onder water. Van de week kwamen we erachter dat dat stukje grond is afgebroken: het is een stuk lager gezakt en hangt half in het beekje. Op naar de gemeente, want het stukje grond is van hen. 'You'll hear back from us'. Ok then.

We zijn naar de film 'the Storks' gegaan, hebben gezwommen, zijn naar de speeltuin geweest, een meisje uit Luna haar klas is komen logeren. Spelletjes gespeeld, heel veel gekaart, appelflappen gemaakt, veel DVD's gekeken en laat naar bed. 

Luna en haar nichtje Demi hebben een vogeltje gered uit de klauwen van een poes. Of het vogeltje iets gebroken had, was niet helemaal duidelijk. Er was geen bloed, maar er zat weinig leven meer in. Met veel zorg en liefde is ze de nacht doorgekomen. Broodkruimels gevoerd en met een spuitje water gegeven. Helaas, de volgende ochtend is het vogeltje overleden. Luna en Demi hebben haar in de tuin begraven. "Heb ik weer een dier begraven mama" zei Luna.

Aankomend weekend gaan we weer naar Waihi waar zondag een vegetarisch food festival is. De weersvoorspellingen zijn erg slecht, maar we gaan ervoor. Ik heb schattige roze rubber laarsjes gekocht en het kan me niet schelen. Ik had geen keus trouwens, want mijn maat 36 is een kindermaat. En dan kom je uit in de gekleurde laarsjes met poezen en honden. Ik heb de goedkoopste die er zijn, zolang ik maar droge voeten heb en door de modder kan lopen.

Maandag is het 'back to normal' en gaan we 'term 4' in richting de kerstvakantie. 6 Weken kerstvakantie. Best gek, maar heerlijk!